Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει συγκλονιστεί με την ανεπανάληπτη τραγωδία στα Τέμπη.
Εντάξει, βγάζω στην άκρη ένα μικρό ποσοστό που έχουν κάποια θέματα που ακόμα και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Και εγώ, πάγωσα… βούρκωσα, παρόλο που είμαι μακριά από το όλο συμβάν και δεν έχω κάποιο γνωστό ή φίλο που να εμπλέκεται στο μοιραίο γεγονός.
"Πάρε με όταν φτάσεις" είναι η ατάκα που γράφεται στα ΜΜΕ λόγω του συμβάντος.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που πραγματικά συνειδητοποιώ αυτό που ακόμα και τώρα λέει η μάνα μου όταν φεύγουμε από το χωριό για να γυρίσω στην "πόλη".
"Όταν φτάσετε κάντε μου μια κλήση…". Από πολύ παλιά, το έλεγε σε ενικό πρόσωπο, "κάνε μου…" Στην πορεία, λόγω οικογένειας έγινε πληθυντικός.
Αλλά αυτή η συνήθεια, ειδικά της "Κρητικιάς" μάνας δεν έχει αλλάξει καθόλου. Σε σημείο μάλιστα να αισθάνομαι ενοχές όταν αργήσω να την πάρω για καμιά ώρα.
Πάγωσα επίσης όταν συνάντησα χθες έναν φίλο μου, ο οποίος αν και συνήθως αδιάφορος για πολλά και ατάραχος γενικά, μιλώντας για το γεγονός μου είπε:
"Το σκέφτομαι και τρελαίνομαι… Ο γιος μου ήταν προχθές στο ίδιο τρένο!"
Έτσι είναι τα πράγματα… Κάποιοι σώθηκαν γιατί δεν είχαν λεφτά ή δεν πρόλαβαν το συγκεκριμένο τρένο… Κάποια άλλα παιδιά πέθαναν γιατί απλά κάποιοι (αρκετοί) δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους…
"Θα μπορούσε να είναι στο τρένο αυτό το παιδί μου", είπε φεύγοντας ο φίλος μου.
Λάθος φίλε μου, στο τρένο αυτό είναι τα παιδιά όλων μας… έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε για να πάμε μπροστά!
και Facebook 
