Κωνσταντίνος Κεφαλογιάννης: «Η θυσία των Ηρώων της Δαμάστας και του Μαράθου, διαχρονικό μήνυμα για τις νεότερες γενιές»

Τη μνήμη των 30 Εθνομαρτύρων της Δαμάστας και των 17 Ηρώων Πατριωτών του Μαράθου, που εκτελέστηκαν από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, τον Αύγουστο του 1944, τίμησε σήμερα ο Βουλευτής Ηρακλείου της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Κεφαλογιάννης, με την παρουσία του στα Μνημόσυνα που τελέστηκαν από το Δήμο Μαλεβιζίου, για την ανάπαυση των ψυχών τους. 

Μετά το τέλος των Μνημοσύνων, ο Κωνσταντίνος Κεφαλογιάννης έκανε την παρακάτω δήλωση : «Τιμούμε σήμερα τους Ήρωες της Δαμάστας και του Μαράθου που πάλεψαν το ναζισμό και εκτελέστηκαν από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Με αφορμή την 81η ιστορική επέτειο και τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης, αποτίουμε ελάχιστο φόρο τιμής στους Αγωνιστές της Ελευθερίας, στους Ήρωες που δεν φοβήθηκαν να αντισταθούν και έπεσαν μαχόμενοι, υπερασπιζόμενοι την Πατρίδα.

Ογδόντα ένα χρόνια πέρασαν κι όμως δεν ξεχάστηκαν. Μνήμες. Πολύτιμες. Καθάριες. Κληρονομιά για τις επόμενες γενιές. Έχουν αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στον χώρο και τον χρόνο. Στη Δαμάστα, στο Μάραθο, στις ψυχές των ανθρώπων…

Η θυσία τους αποτελεί για όλους τους και ιδιαίτερα για τις νεότερες γενιές λαμπρό φάρο και σπουδαία παρακαταθήκη. Ένα μοναδικό θεσμικό κεκτημένο, καθώς όσο η μνήμη των θυμάτων παραμένει αιώνια, τόσο θα παραμένει ζωντανή και η αποστροφή όλων μας στη φρίκη του πολέμου και του ναζισμού. 

Δίνουμε υπόσχεση να θυμόμαστε για πάντα όσα σημάδεψαν τα δύο χωριά εκείνο το πρωί της 21ης Αυγούστου 1944, όταν αποχαιρετίστηκαν μάνες από τα παιδιά, γυναίκες από τους άντρες, νιώθοντας πως δε θα τους ξαναδούν ποτέ, χωρίς να προλάβουν να πουν ένα “αντίο”, χωρίς να αγγίξουν το χέρι τους για τελευταία φορά. Μόνο ένα βλέμμα, ένα νεύμα και ένα δάκρυ για τον τελευταίο αποχαιρετισμό, πριν οι γιοι, αδερφοί, πατεράδες… μπουν στα γερμανικά φορτηγά και οδηγηθούν στον τόπο της θυσίας. Τριάντα άνδρες από τη Δαμάστα, οι πιο εκλεκτοί του χωριού. Είχε προηγηθεί η εκτέλεση 17 παλικαριών από το γειτονικό Μάραθος.

Οι αναμνήσεις σκληρές, που παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, δεν σταματούν να πονούν αλλά και να μας παραδειγματίζουν. Αιωνία η Μνήμη τους. Άξια η κληρονομιά τους.»