Αλαργεμού-ξενιτεμού

Κι ήντα πως μπαίνουνε βουνά ανάμεσά μας φως μου
εγώ τα κλειώ τα μάτια μου και σε θωρώ ομπρός μου.

Ωκεανοί και θάλασσες, βουνά, γκρεμνοί, λαγκάδια,
δεν σταματούν όποιο ποθεί του έρωντα τα χάδια.

Δε λογαριάζει ο σεβντάς απόσταση και δρόμο,
μα η λαχτάρα οδηγεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Όλη η πλάση μου γελά τσι ώρες που σε σμίγω
κι άμα μου λείπεις φαίνεται το φως του ήλιου λίγο.

Μαζί με σένα μόνο ζω, χώρια σου αρρωσταίνω,
κι αν κάμω μέρες να σε δω θαρρώ ότι ποθαίνω.

Δεν σε ξεχνώ κι ας βρίχνεσαι χιλιόμετρα μακριά μου,
πάντα σ’ αισθάνομαι κοντά γιατί ‘σαι στην καρδιά μου.

Βαγγέλης Τιτάκης

Καθηγητής Θεολογίας-Μουσικοσυνθέτης