Η μοναξιά

Αν είχε η μοναξιά μορφή θα ‘τανε λυπημένη,
το βλέμμα μελαγχολικό κι η κεφαλή σκυμμένη.

Στη γειτονιά τση μοναξάς αποσπερίζω πάλι
και καρτερώ τον έρωντα η περασά να βγάλει.

Με το θεριό τση μοναξάς ποιος τα ‘χει βγάλει πέρα,
που δε γροικά τη μαχαιριά, ούτε το πιάνει σφαίρα.

Η μοναξιά καθυστερεί του ρολογιού τσι δείκτες
και κάνει τζη να φαίνονται ατέλειωτες οι νύχτες.

Δε με φοβίζει η μοναξιά, άλλο ‘ναι που φοβούμαι,
να ‘μαι μ’ αυτούς που τίποτα δεν έχουμε να πούμε.

Είναι σκληρή η μοναξιά, μα πιο σκληρό ‘ναι όμως
να είναι δίπλα σου πολλοί κι εσύ να νιώθεις μόνος.

Βαγγέλης Τιτάκης
Καθηγητής Θεολογίας-Μουσικοσυνθέτης