"Το ταξίδι μας με την Φαίδρα – Βιογραφία Εμμανουήλ Μαρκίδη" της Χριστίνας Ταράτσα

"ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗ ΦΑΙΔΡΑ" τιτλοφορείται το βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου και ομολογώ ότι μου κέντρισε αμέσως την προσοχή. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν διαπίστωσα ότι η ΦΑΙΔΡΑ δεν είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας αλλά μια πραγματική μαχήτρια της ζωής, ένα παιδί με σύνδρομο Down, μια δυναμική κοπέλα που καθημερινά αναμετράται με τον ίδιο της τον εαυτό, με τις δυνάμεις της και κατόρθωσε με αρωγό την οικογένειά της να ορθώσει το πάραστημά της απέναντι στην κοινωνία. Η ιστορία ζωής της Φαίδρας αποτυπώνεται σε αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο μέσα από τις αφηγήσεις του πατέρα της, κ. Μανώλη Μαρκίδη, με μια γλώσσα λιτή και μια δύναμη ψυχής που καθηλώνει κάθε αναγνώστη.

Η αφήγηση ξεκινά λίγο πριν ακόμα γεννηθεί η Φαίδρα, με τις λογικές ανησυχίες των γονιών που περιμένουν με λαχτάρα τον ερχομό της υγιούς κορούλας τους. Η μοίρα όμως έχει άλλα σχέδια για εκείνους. Όταν ο γιατρός ανακοινώνει την κατάσταση στον πατέρα, σοκάρεται, χωρίς όμως φυσικά να μπορεί ούτε στιγμή να φανταστεί το δύσβατο μονοπάτι που ανοίγεται μπροστά τους. Η άρνηση παρέα με τον πόνο και τα αμείλικτα "γιατί" θα αρχίσουν να αποτελούν τον καθημερινό συνοδοιπόρο του ενώ παράλληλα θα πρέπει να βρει τον τρόπο να διαχειριστεί τις νέες καταστάσεις όσον αφορά την Φαίδρα αλλά και το 6χρονο κοριτσάκι του, την Έλενα. Οι ισορροπίες αλλάζουν εν μια νυκτί και ο ίδιος περιγράφει με καθαρότητα, ωμότητα και αφοπλιστική ειλικρίνεια τις συναισθηματικές του μεταπτώσεις, τις φοβίες του, τις ανασφάλειές του, τις προσπάθειές του να προστατέψει το παιδί του και να αναλάβει αποκλειστικά την ευθύνη για μια ποιοτική ζωή στο σπίτι τους και όχι παρατημένο σε κάποιο ίδρυμα. Αναφέροντας γεγονότα σταθμούς από την 22χρονη πορεία του με την Φαίδρα, πατέρας και κόρη συστήνουν στον κόσμο το αγώνα τους, φωνάζουν δυνατά στους ομοιοπαθούντες να μην το βάζουν κάτω, εξυμνούν τη συμπαράσταση και την ανθρωπιά που εισέπραξαν από πολλούς συνανθρώπους τους και ελπίζουν για το καλύτερο για όλα τα παιδιά που έχουν αυτή την ιδιαιτερότητα. Διάβασα το συγκινητικό αυτό βιβλίο απνευστί, και γεύτηκα όλη τη γκάμα των συναισθημάτων που βίωσαν αυτοί οι γονείς στο πέρασμα αυτών των χρόνων.

Ομολογώ ότι γνώριζα ελάχιστα για το σύνδρομο Down και η εξομολόγηση ψυχής του κ.Μαρκίδη κατόρθωσε με γλώσσα απλή και απαλλαγμένη από δυσνόητους ιατρικούς όρους να μου μεταδώσει τη σοβαρότητα και τις επιπλοκές αυτής της κατάστασης, μα κυρίως να με κάνει κοινωνό του κυκεώνα των συναισθημάτων που βιώνουν όχι μόνο αυτά τα παιδιά μα και οι οικείοι τους στον καθημερινό τους αγώνα. Ως γονιός δε μπόρεσα να συγκρατήσω ούτε στιγμή τα δάκρυά μου και να ψιθυρίσω ένα τεράστιο "μπράβο" σε αυτόν τον πατέρα που κατόρθωσε με μεγάλη προσπάθεια να χαλιναγωγήσει τις δικές του αγωνίες, να τιθασεύσει τα δικά του όνειρα και ανάγκες, να βάλει το σώμα του μπροστά και να δώσει χέρι χέρι με το κορίτσι του αυτή τη δύσκολη μάχη. Η ανατροφή των παιδιών είναι ένα λειτούργημα που σπάνια αναγνωρίζεται από την κοινωνία – η ανατροφή όμως ενός παιδιού με σύνδρομο Down και ταυτόχρονα η διατήρηση των σωστών ισορροπιών απέναντι και στο άλλο παιδί που προσπαθεί να εγκλιματιστεί σ αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση, είναι ένα ανδραγάθημα! Μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου αισθάνθηκα πως όλοι μας οφείλουμε να είμαστε η ζεστή αγκαλιά όλων αυτών των παιδιών και να αντιμετωπίζουμε το καθένα από αυτά σαν να είναι παιδιά μας! Όλοι μας, σαν κοινωνία, πρέπει να ανοίγουμε την πόρτα σ' αυτά τα παιδιά καθώς διδασκόμαστε από εκείνα, μαθαίνουμε τι σημαίνει ψυχικό σθένος και συνειδητοποιούμε τις ανεξάντλητες δυνάμεις που κρύβουμε μέσα μας!

Οφείλω τέλος να επισημάνω την εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει η συγγραφέας Χριστίνα Ταράτσα, η οποία με την πένα της κέντησε στο χαρτί τις λέξεις από την κατάθεση ψυχής του κ. Μαρκίδη. Λόγια ψυχής που καταδεικνύουν τη δύναμη της αγάπης, του ανθρώπου αλλά και τη στάση που πρέπει να έχουμε απέναντι στις δυσκολίες! Ακόμα και ο τρόπος που έχει προσεγγίσει την ιστορία αποδεικνύει την αγάπη και το σεβασμό που επέδειξε απέναντι σε αυτόν τον πατέρα κατά τη δημιουργία αυτού του ιδιαίτερου βιβλίου. Νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" στην κα Ταράτσα, στον κ. Μαρκίδη μα κυρίως στην γενναία Φαίδρα (που θα θελα πολύ να της γνωρίσω από κοντά και να γίνω αρωγός στον αγώνα τους), που άνοιξαν την καρδιά τους τόσο όμορφα, απλά, άδολα και κατέθεσαν όσα βίωσαν για ν' αφυπνίσουν και να ευαισθητοποιήσουν…