Απρίλης Μάης κοντά οι κάλπες. Πολλές κάλπες, για την ακρίβεια. Στην χώρα δοβλέτι, που έχει απέναντι του ραγιάδες, και όχι πολίτες. Όπου οι πολιτικές κατατάξεις δεν γίνονται ούτε με ταξικό πρόσημο, ούτε με ιδέες και προγράμματα, αλλά είναι διαιρεμένες στοιχισμένες και απολύτως σχετικές, με τα πρόσωπα των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων.
Το σκηνικό το στρώνει η Κυβέρνηση, με το επιτελικό Κράτος, όπου όλα βαίνουν με εντολή Μητσοτάκη καλώς, εκτός από τα σκάνδαλα, για τα οποία δεν γνώριζε τίποτα, και όταν γνωρίζει, αποπέμπει, θέτει σε αναστολή, διαγράφει και άλλες τέτοιες επικοινωνιακές ομορφιές.
Όσα και αν του αποδίδονται, είναι κυνικά ειλικρινής με τον εαυτό του και με τους άλλους.
Εχει ξεκάθαρες προθέσεις και συνειδητοποιημένες πράξεις. Δεν ζητά κατανόηση, ούτε συγχώρεση, δεν προσπαθεί καν να δικαιολογηθεί.
Δεν είναι θύμα των καιρών του , ούτε της κοινωνίας. Αντίθετα. Πάνω τους στηρίζεται και με αδηφάγο ένστικτο εφορμά για τα περισσότερα. Ποντάροντας σε ένα ανεπανάληπτο επικοινωνιακό σώου, με την μέθοδο του ξεβρακώματος της χώρας της ίδιας, μέσα από μια εικονική, αλλά στην κοινωνία της επικοινωνιακής λειτουργίας, αληθοφανή πραγματικότητα.
Έτσι η προεκλογική περίοδος είναι γεμάτη υποσχέσεις χάντρες και καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς, που δεν ξέρουν πως θα τα βγάλουν πέρα με το πενιχρό εισόδημα, τον πληθωρισμό που καλπάζει, τον χειμώνα να είναι μπροστά, και τις αυξήσεις σε είδη πρώτης ανάγκης, φαγητό, ρεύμα, καύσιμα, να μην έχουν σταματημό, ενώ άδεια είναι τα ράφια στα φαρμακεία.
Απέναντι σε όλο αυτό, το πολιτικό σκηνικό της αντιπολίτευσης, κείται μακράν και αποστειρωμένο από οποιαδήποτε κοινωνική λαϊκή ανάγκη και αίτημα. Αρκείται να καταγγέλλει ο ένας πολιτικός φορέας τον άλλο.
Οι μεν ξεπερνούν ως οπισθοδρομική και μη ρεαλιστική την αγωνία του πολίτη για δωρεάν υγεία, παιδεία, φροντίζοντας να τον πείσουν, ότι έχουν την έγνοια να ψωνίσει φτηνότερα, ακόμα κι αν αυτό δεν αποτυπώνεται στο πορτοφόλι του. Υπάρχει όμως, η εικόνα της φροντίδας και πολιτικής παροχής ακόμα γιατί δεν φτάνει για όλα το Κράτος, το οποίο όμως καταβαραθρώνουν και κυριολεκτικά απομυζούν.
Υπάρχουν και οι δε, που επικοινωνιακά επίσης λειτουργούντες, τροφοδοτούν το κλίμα με καταγγελτικό λόγο, αναφορές για σκάνδαλα, υποκλοπές και διαφθορά, και ένα δεν μας παίζουν τα πετσοταϊσμένα κανάλια, με διεύρυνση από όμορους πολιτικούς χώρους όσων θέλγονται από την εξουσία που θέλουν να έρθει μετέχοντας σε αυτή.
Αλλά οι ψηφοφόροι δεν φαίνεται να ενοχλούνται και τόσο, στο βαθμό που έχουν πειστεί ότι όλοι ταΐζονται ή είναι έτοιμοι να ταϊστούν και να τροφοδοτήσουν το σύστημα κατά το Σημιτικό "ε, αυτή είναι η Ελλάδα".
Επομένως, οι ψηφοφόροι έχουν καταταγεί ή και έχουν οι ίδιοι επιλέξει να παρακολουθούν ως θεατές, που καταναλώνουν την επικοινωνιακή εικόνα στην οποία έχουν προσδεθεί. Έτσι, θα κληθούν να ψηφίσουν το μη χείρον βέλτιστο, ή το χείρον που γνωρίζουν καλά, γιατί με το μη χείρον, ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να φτάσει το πράγμα. Και πάντως, θα ψηφίσουν ξανά, όσοι προσέλθουν στις κάλπες, όχι με βάση μια πολιτική πρόταση κι ένα πρόγραμμα, ή μια παροχή σε αληθινή βάση, αλλά ως καταναλωτές μιας πολιτικής εικόνας, εν πολλοίς πλαστής και επικοινωνιακά φτιασιδωμένης.
Και αυτή, στο τέλος είναι μια συντηρητική από το κέντρο έως την άκρα δεξιά, μετατόπιση, όλης της πολιτικής συζήτησης και του πολιτικού συστήματος. Περικλείει εν τέλει, ένα πλειοψηφικό συμφέρον από μια κοινή πολιτική δεξαμενή. Η αριστερά τελεί εν υπνώσει, και οι αναποφάσιστοι, οι της αποχής, οι δεν ξέρω δεν απαντώ, που συνιστούν την μεγαλύτερη κοινωνική ομάδα, μένουν εκτός ενδιαφέροντος, της προσπάθειας πολιτικής εκπροσώπησης και δυνητικής αλίευσης.
Στην πολιτική, υπάρχει ένα θεώρημα, ότι γίνεται με έργα και όχι με επικοινωνιακά σενάρια. Αλλά υπάρχει κι ένα αξίωμα, ότι το πρόβλημα στην χώρα δεν είναι οι πολιτικοί της, κακός ο ένας, χειρότερος, ή ανεπαρκής, ή ανεδαφικός ο άλλος, αλλά οι ψηφοφόροι που υπήρχαν πάντα, πρόθυμοι να εκμαυλιστούν, κατά το πολιτικό σύστημα, αρκεί η πίτα να τους παρέχει ένα ψίχουλο.
Επομένως, εν αναμονή του τρένου που έρχεται να επιβιβάσει στην μια ή την άλλη πολιτική διαδρομή του, ο ψηφοφόρος, θα πρέπει να είναι mind the gap, όταν ανοίγουν οι πόρτες, μεταξύ συρμού και πλατφόρμας που λέει και μια φίλη.
Διότι μπορεί να είναι δυσάρεστο το τέλος που περιμένει κάθε πλάσμα και οργανισμό που κυριεύεται από μιαν αχόρταγη επιθυμία για εξουσία και κάνει τα πάντα για να την αποκτήσει, αλλά δυσάρεστα είναι τα πράγματα και για κάθε τυφλά υποτελή, στον κατέχοντα ισχύ, και εξουσία, ως πρόβατο επί σφαγή.
Υ.Γ. Κάπως έτσι θα τα λέμε και από εδώ, αναλύοντας καταστάσεις, διαλύοντας μύθους και συνθέτοντας προσδοκίες στο μπόι των ανθρώπων.
και Facebook 
