Του Νίκου Αντωνακάκη*
Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι: «Μην ρωτάς τι κάνει η Πατρίδα για σένα. Αλλά τι κάνεις εσύ για την Πατρίδα».
Το κράτος φταίει, πάντα το κράτος. Μόνο το κράτος. Ποτέ εμείς.
Το κράτος, αυτό το άυλο πράγμα παντοτινή αιτία του κακού. Το καταγγέλλουμε νυχθημερόν για τα πάντα. Για όλα τα δεινά.
Αλλά όποτε μπορούμε, όποτε μας παίρνει αποκρύβουμε εισοδήματα για να γλυτώσουμε φόρους και υποχρεώσεις. Κτίζουμε παράνομα μέσα στα δάση , δεν εγκαθιστούμε συστήματα πυρόσβεσης και τη δύσκολη ώρα της φωτιάς το καταριόμαστε. Επικαλούμαστε των νόμων του μόνο όταν μας βολεύουν. Αλλιώς τι νόμους πανε και ψηφίζουν… Καταριόμαστε τους «άχρηστους» δημοσίους υπαλλήλους, μέχρι να μας διορίσουν εμάς και τα παιδιά μας. Ζητάμε ΜΕΘ αλλά δεν εμβολιαζόμαστε. Ζητάμε να μας καθαρίσει τα οικόπεδα που είναι δική μας υποχρέωση. Ζητάμε να προστατεύσει το περιβάλλον που εμείς καθημερινά μολύνουμε. Τρέχουμε σαν τρελοί με τα αυτοκίνητά μας, παραβιάζουμε κόκκινα, πίνουμε και ένα ποτηράκι παραπάνω, οδηγούμε μηχανές χωρίς κράνος και όταν μας ρίξει κλήση αναστατώνουμε γη και ουρανό για την σβήσουμε. Κλαίμε για το αύριο αυτού του τόπου για το μέλλον των παιδιών μας και κάθε μέρα με τις πράξεις μας το υπονομεύουμε. Δεν αναλάβαμε ποτέ ο καθένας από εμάς την προσωπική του ευθύνη, αλλά με την ευκολία που ανάβουμε τσιγάρο τη μεταθέτουμε στο απρόσωπο κράτος. Αυτό που είμαστε όλοι εμείς. Που διαμορφώνουμε όλοι εμείς. Ψηφίζουμε την Κυριακή και τη Δευτέρα βρίζουμε αυτούς που εμείς ψηφίσαμε.
Ας αφήσουμε, λοιπόν τα κροκοδείλια δάκρυα για το ανίκανο κράτος και ας αναλογιστούμε τα λόγια του Καζαντζάκη: «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες μοναχός θα σώσω τον κόσμο. Και αν χαθεί εγώ θα φταίω».
Όλοι από το μετερίζι μας οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Να μην τις επιρρίπτουμε σε κάτι απρόσωπο. Δικιά μας η ευθύνη. Δικό μας το κράτος. Εμείς θα το φτιάξουμε καλύτερο. Εμείς θα φταίμε αν παραμείνει ίδιο ή γίνει χειρότερο.
Ας αφήσουμε μία για πάντα στην άκρη τις μεμψιμοιρίες
και Facebook 
