Ναταλία Λιονάκη: Από λαμπερή ηθοποιός σε μοναχή Φεβρωνία που αφιέρωσε τη ζωή της στην Κένυα – «Είναι ευτυχισμένη και χαρούμενη»

Μακριά από τις κάμερες και το καλλιτεχνικό προσκήνιο ζει εδώ και αρκετά χρόνια η Ναταλία Λιονάκη, η ηθοποιός που άφησε πίσω της την καριέρα της για να ακολουθήσει τον δρόμο της μοναστικής ζωής. Στην Κένυα είναι πλέον γνωστή ως μοναχή Φεβρωνία και έχει αφιερώσει τον εαυτό της στην ιεραποστολή και στην υποστήριξη των πιο ευάλωτων.

Κάτοικοι της περιοχής όπου βρίσκεται το μοναστήρι την περιγράφουν ως μία ταπεινή μορφή που έχει αφομοιωθεί πλήρως στην καθημερινότητα της αφρικανικής χώρας. «Την γνώρισα το 2018. Δεν μου μίλησε ποτέ για το παρελθόν της ως ηθοποιός. Το έμαθα τυχαία πρόσφατα. Σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτα τη γυναίκα που εμφανιζόταν σε σειρές και ταινίες. Η Φεβρωνία ζει απλά, μοιράζεται το κελί της, ξυπνά από τις 5 το πρωί και αφιερώνεται στην προσευχή, στη φροντίδα των παιδιών και στη διακονία των φτωχών», ανέφερε άνθρωπος από το περιβάλλον της.

Η παρουσία της στο μοναστήρι του Κισούμου, στη δυτική Κένυα, είναι κομμάτι ενός μεγαλύτερου ιεραποστολικού έργου. Ο επίσκοπος Μάρκος, που έχει την ευθύνη της περιοχής, εξηγεί ότι η συμβολή των μοναχών είναι ανεκτίμητη: «Επιβλέπουμε τις ανάγκες των ανθρώπων, από τη διατροφή των παιδιών μέχρι τα δίδακτρα τους στο σχολείο. Η μοναχή Φεβρωνία είναι εκεί για χρόνια, στηρίζει το μοναστήρι και το έργο της Εκκλησίας. Δεν έχει λόγο να επιστρέψει, είναι χαρούμενη με τη ζωή που έχει επιλέξει».

Ωστόσο, η επιλογή της Λιονάκη να απομακρυνθεί από την οικογένειά της προκάλεσε αντιδράσεις. Η θεία της, μιλώντας στην ίδια εκπομπή, αποκάλυψε ότι οι γονείς της δεν συμφώνησαν ποτέ με την απόφασή της: «Από τότε που πήγε στο μοναστήρι, χάθηκαν οι επαφές. Ούτε ο πατέρας της ούτε η μητέρα της το ενέκριναν. Ήταν ένα λαμπερό κορίτσι, όμορφο, γεμάτο ζωή. Εγώ είπα “κρίμα στα νιάτα της”, αλλά εκείνη ακολούθησε το θέλημα του Θεού».

Η μοναχή Φεβρωνία, σύμφωνα με όσους τη γνωρίζουν σήμερα, δεν αναζητά ούτε τη δημοσιότητα ούτε την αναγνώριση. Ζει λιτά, υπηρετώντας την τοπική κοινωνία και μαθαίνοντας σταδιακά και τη γλώσσα Σουαχίλι. Στόχος της είναι να βρίσκεται δίπλα στους ασθενείς, στους πεινασμένους και στα ορφανά παιδιά, προσφέροντας με αυταπάρνηση ό,τι μπορεί.