Δημόσια αγαθά υπό δημόσιο έλεγχο
Μετά από 4 χρόνια επικοινωνιακού μπαράζ "με εντολή Μητσοτάκη", έρχεται το αφήγημα του ανήξερου Πρωθυπουργού. Κυρίως όταν πρέπει να αναληφθούν ευθύνες. Για τις υποκλοπές, την κατάρρευση του Κράτους Δικαίου, των συνεπειών των ιδιωτικοποιήσεων στην Δημόσια Υγεία, την Ενέργεια και τους Σιδηρόδρομους.
Η Κυβέρνηση επιλέγει, ενώ έκανε εμπόριο ελπίδας, να μην ξέρει τίποτα για τις συνέπειες των πολιτικών της και των πεπραγμένων της. Να μην τις αναλαμβάνει, αλλά να τις μεταθέτει.
Επί τέσσερα χρόνια, ενώ αναθέτει στον πολίτη την ατομική ευθύνη στις συλλογικές πολιτικές της, για τον δικό της κορμό, επιλέγει την συλλογική συγκάλυψη και διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Ωστόσο, αυτό που έχει καταστεί σαφές, είναι ότι η Κυβέρνηση και οι λειτουργοί της, είναι επικίνδυνοι για τη ζωή των πολιτών. Δεν μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια και τη σταθερότητα, αλλά, αντίθετα, λειτουργούν ως παράγοντες ανασφάλειας και απειλής, σε όλα τα επίπεδα.
Με την ιδιωτικοποίηση κάθε αγαθού.
Το αφήγημα του "επιτελικού κράτους, έχει τελειώσει. Το πλιατσικολόγημα και οι απευθείας αναθέσεις, όπως το αντιληφθήκαμε στην Υγεία και την Ενέργεια, όπως το διαπιστώσαμε στην τραγωδία των Τεμπών δεν συνιστά απελευθέρωση, ούτε αφορά στο δημόσιο συμφέρον, αλλά ένα παραμάγαζο κέντρο εξυπηρέτησης και προώθησης ιδιωτικών συμφερόντων.
Οι δημόσιες επενδύσεις, τα δημόσια αγαθά, αλλά και το κοινωνικό κράτος, δεν είναι δευτερεύοντα ζητούμενα στη χώρα, αλλά αγαθά που η διαχείριση των θα πρέπει να είναι υπό άμεσο δημόσιο έλεγχο. Για όσα προηγήθηκαν και όσα έπονται, τον τελευταίο μήνα, στην χώρα, σα να σήμανε η εποχή της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Επ αυτού, και απέναντι σε κάθε φασιστοειδή απειλή από τις δυνάμεις καταστολής, σιγὰ σιγὰ στις πλατείες και τους δρόμους φαίνεται ότι ξαναβρήκε το λέγειν της ἡ μνήμη. Κι αυτό όπως διατυπώθηκε στο σύνθημα "ο λαός δεν ξεχνά Μητσοτάκη …κά…α", συνέδεσε απευθείας το 65 με το 93 και το 2023. Αλλά αυτό, δεν φτάνει. Η χώρα χρειάζεται αφήγημα για το πως και με τι πλαίσιο θα έρθει η επόμενη μέρα στην χώρα. Αυτό απαιτεί η κοινωνία και ο πολιτικός χρόνος είναι συμπυκνωμένος και καθόλου απεριόριστος.