Βαδίζοντας προς την κάλπη οι πολιτικές καμπάνιες των κομμάτων ποντάρουν σε ένα όργιο συναισθημάτων και θυμικού που στην ουσία παραλύουν κάθε ικανότητα επεξεργασίας που μπορεί να επιστρατεύσει ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος.
Ωστόσο, όπως η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη από πληροφορίες που βάλουν, ο ένας πολιτικός μηχανισμός εναντίον του άλλου, είναι γεμάτη, (η ατμόσφαιρα), παράλληλα με την κινητικότητα των υποψηφίων από το ένα κόμμα στο άλλο, αναζητώντας όχι με όρους του σήμερα έναντι στο ηττημένο χθες τους, πώς θα διασώσουν την πολιτική τους ύπαρξη, ωσάν να ήταν αυτό, το μεγάλο διακύβευμα της χώρας.
Υποθέτω, ότι η κάθε μεταγραφή γίνεται με βάση του τι κουκιά φέρνει κανείς μαζί του, σα να ήταν κοπάδι οι ψηφοφόροι που άγονται και μεταφέρονται όπου σφυρίξει ο τσοπάνος.
Έτσι αυτοί που κατέκριναν τον Χ ας πούμε για Ψ λόγους, τώρα αμάσητα τον καταπίνουν κι αυτόν και τα πεπραγμένα ενάντια στα οποία διερρήγνυαν τα ιμάτια τους.
Μοιάζει λοιπόν, να μας ταιριάζει το σκηνικό που θα έλεγε και ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ότι έτσι "υψώνεται ἡ Τράπεζα Συναλλαγών – εγώ συναλλάσσομαι, σύ συναλλάσσεσαι, αυτός συναλλάσσεται-..".
Και η συναλλαγή μαζί την τοξικότητα που υφέρπει, είναι εμποτισμένη με διλήμματα όχι για την επόμενη, αλλά την μεθεπόμενη ημέρα. Άκρως προσβλητικό για την ψήφο του πολίτη, το μήνυμα που θέλει να δώσει και την βούληση που θέλει να εκφράσει με την ψήφο του.
Είναι σα να πάσχει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, από ένα σύνδρομο Πόντιου Πιλάτου αφενός και από
έναν πολιτικό αυτισμό, αφετέρου, και μάλιστα σε μια περίοδο που η χώρα και οι πολίτες της έχουν δεχτεί την πιο βίαιη ισοπεδωτική αλλαγή των διαρκώς διογκούμενων σε λιτότητα, φτώχεια και απαξίωση τελευταίων 12 χρόνων.
Θα πει κανείς, η κοινωνία θερίζει ό,τι έσπειρε στον πολιτικό στίβο.
Αλλά, όταν σε τελική ανάλυση της τίθεται το δίλημμα ,αν θέλει να συμμετάσχει σε μια πολιτική κυνισμού ή σε μια πολιτική ελπίδας, εύλογα νιώθει ανυπεράσπιστη και εγκαταλελειμμένη και απαιτεί μεγαλύτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα από τους πολιτικούς ταγούς της χώρας. Ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός, κάνει τον πολίτη να συνειδητοποιήσει ότι επιλέγοντας την κυβέρνηση του, δεν επιλέγει κατ' ανάγκη την ελευθερία του, αλλά την εξάρτηση του, από μια τυρρανία με συναλλαγή.
και Facebook 
