Η χώρα, πέραν της δεκαετίας, βυθίζεται σε ύφεση και διαρκή λιτότητα, ενώ το πολιτικό σύστημα διακρίνεται από αστάθεια και αδυναμία ανταπόκρισης στις ανάγκες του κόσμου, και τον ωθεί εντέχνως στα άκρα.
Γιατί, η μεγάλη ύφεση, όπως και αν την μετρήσει κανείς, έχει περισσότερο ολέθριες συνέπειες στην Ελλάδα, από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Δεν είναι τυχαίο, που σε τέτοιες περιόδους, ακραίες απειλές, ολοκληρωτικές πολιτικές αντιλήψεις, αναδύονται και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και στέγη στο πολιτικό αφήγημα.
Κι έρχεται ακριβώς αυτή την ώρα, ύστερα από μια διαρκή ρητορική μίσους και διχασμού, του αφηγήματος των δύο άκρων, η προσπάθεια διαγραφής των πιο λαμπρών σελίδων της ιστορίας της χώρας, με μια μονοκοντυλιά από τα Πρωθυπουργικά χείλη, σε αναφορά για τον Υμνο του ΕΑΜ, "για μια από τις χειρότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας", την ώρα που υποτίθεται, επιχειρεί να κάνει απόβλητο της Βουλής το φασιστικό κόμμα του έγκλειστου Κασιδιάρη. Επιλέγεται και δια αυτού του τρόπου, η επιστροφή του ενός άκρου, στην εποχή του μετεμφυλιακού διχασμού, της αντιπαράθεσης και του μίσους, και γεννά ερωτηματικά για την παράλληλη προσπάθεια προσεταιρισμού του ακροατηρίου του, εντός του πολιτικού του "μαντριού".
Η Ελλάδα, στα σύγχρονα χρόνια της, (με εξαίρεση ίσως την πρώτη 4ετία του 80), πέραν του ΕΑΜ δεν γνώρισε καμιά χρυσή εποχή.
Πολλοί θέλουν να σβήσουν, να συκοφαντίσουν, να διαγράψουν και να ξεχάσουν, ότι το ΕΑΜ είναι η μαζικότερη πολιτική οργάνωση στην Ελλάδα, που δίδει μάχη αδιάκοπη για την ανθρωπιά, την ελευθερία, το δίκαιο, την δικαιοσύνη, την Δημοκρατία, την Λαοκρατία.Στο ιδρυτικό του κείμενο, σημειώνεται: «…Ο αγώνας δεν θα είναι εύκολος, μα το έπαθλό του αξίζει κάθε θυσία. Και το έπαθλο αυτό θα είναι μια Νέα Ελλάδα, ελεύθερη και ανεξάρτητη, κτήμα του λαού της…».
Κι έρχεται ο Πρωθυπουργός, να σπεύσει με διχαστικό τρόπο και ρητορία του μίσους απέναντι σε αυτήν την λαμπρή σελίδα της ιστορίας, να απαιτήσει, να ξεχάσουμε την μάχη, να αποδεχτούμε την ήττα, και να παραμείνουμε ενδεδυμένοι στον "δημοσιονομικό ζουρλομανδύα" που επιμένει ο νεοφιλελευθερισμός μέχρι τελικής πτώσεως, εκμεταλλευόμενος και την αμηχανία της αριστεράς ως προς το που και πως θα κάνει το επόμενο βήμα.
Κακά τα ψέματα, μέσα σε όλο αυτό το αφήγημα, υπάρχει μια αγκύλωση, που παίρνει διαφορετικές μορφές. Κάποτε με διαφθορά, κάποτε με οικογενειοκρατία.
Βρίσκει πρόσφορο έδαφος, αφού, στην Ελλάδα, δεν έχουμε κερδίσει το θάρρος της μνήμης. Δεν μας αποδίδεται αδίκως ίσως, η μνήμη χρυσόψαρου. Οτι η αλήθεια, κυρίως η ιστορική αλήθεια, είναι ελευθερία, που δεν έχει ιδιοκτήτη. Οτι η ιστορία δεν είναι μονόλογος, ούτε επικοινωνιακό τέχνασμα. Καιρός, επομένως, να βρούμε τις χαμένες, και κομμένες σελίδες που έχουν αφαιρεθεί, ενώ διανύουμε ξανά "τη Νύχτα των Ιδεών".
Εξάλλου, οι εκλογικές μάχες όπου έχουν ήδη διεξαχθεί στην Ευρώπη, ή πρόκειται να διεξαχθούν, είχαν και έχουν ως πλατφόρμα ένα ζοφερό κλίμα. Στην Ηπειρο, που "γέννησε την μεγάλη φρίκη", το διακύβευμα είναι απέναντι σε ένα λίγο ή πολύ συντονισμένο σχέδιο. Το έχει περιγράψει εγκαίρως ο Ελληνας Υπουργός Εσωτερικών: "πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της.Είναι κάτι βαθύτερο. Ένα ιδεολογικό υπόστρωμα και αίτημα με μεγάλη δύναμη, πέρα και πάνω από το εκλογικό ποσοστό που είχε η Αριστερά…Αν αυτό δεν γίνει μέσα στην ίδια την κοινωνία, αν ο πολίτης δεν καταλάβει ότι αυτές οι ιδέες είναι εσφαλμένες, δεν θα έχουμε στρατηγική ήττα της Αριστεράς….Το πρόβλημα βρίσκεται στις ίδιες τις ιδέες της Αριστεράς, αυτές είναι λάθος και αποστερούν την κοινωνία από τη δύναμή της".
Αυτό είναι το αφήγημα, επομένως και απέναντι σε αυτό, η Αριστερά, με όρους Ελλάδας, θα πρέπει να επιλέξει, αν θα συνεχίσει να είναι ο διαχρονικά μεγάλος χαμένος για όσα δεν έφερε, και όσα δεν διαχειρίστηκε. Αν θα παραμείνει εκτός τόπου και χρόνου, ή αν θα γίνει σύγχρονη, και δυναμική δίπλα στις ανάγκες της κοινωνίας, που δεν προστατεύεται από την διογκούμενη ύφεση και την παράλληλη ρητορική μίσους και διχασμού. Αλλωστε, η Αριστερά, έχει μόνη φιλοδοξία "να είναι υπηρέτης του λαού."
και Facebook 
