Όταν αναφέρεσαι στο Διεθνές Δίκαιο, πρέπει να το σέβεσαι. Καθ΄ ολοκληρία. Να μην το χρησιμοποιείς κατά το δοκούν. Όπου φαντάζεσαι ότι σε εξυπηρετεί ή σε συμφέρει.
Το Διεθνές Δίκαιο δεν εργαλειοποιείται. Ούτε χειραγωγείται. Ούτε ποδηγετείται.
Και ασφαλώς δεν μπορείς να το επικαλείσαι όταν δεν το σέβεσαι.
Η τουρκική πολιτική ηγεσία με την αναθεωρητική της πολιτική είναι υπόλογη απέναντι στο Διεθνές Δίκαιο. Η Τουρκία με τον άκρατο μεγαλοιδεατισμό της, με τα νεοοθωμανικά μεγαλεία αποτελεί παράγοντα αποσταθεροποίησης στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Μία θρυαλλίδα για την ασφάλεια και την ειρήνη στην περιοχή μας.
Δεν μπορείς να επικαλείσαι το Διεθνές Δίκαιο όταν από το 1995 με απόφαση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης απειλείς με πόλεμο την Ελλάδα (casus belli) αν αυξήσει τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια. Είσαι αφενός απέναντι από το Άρθρο 2 παράγραφος 4 του Καταστατικού Χάρτη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών που ρητά αναφέρει ότι «Πάντα τα Μέλη θα απέχωσι εις τας διεθνείς αυτών σχέσεις της απειλής ή χρήσεως βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητος ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οιουδήποτε Κράτους ή καθ ́ οιον-δήποτε άλλον τρόπον ασυμβίβαστον προς τους σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών». Και αφετέρου στο Άρθρο 3 της Σύμβασης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας που τονίζει ότι όλα τα κράτη έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να επεκτείνουν τα χωρικά τους ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, ένα δικαίωμα που μπορούν να το ασκήσουν μονομερώς. Όταν η χώρα μας θα αποφασίσει να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στην Κρήτη, θα το πράξει χωρίς να ρωτήσει κανένα.
Δεν μπορείς να αναφέρεσαι στο Διεθνές Δίκαιο όταν υπογράφεις με τη Λιβύη το παράνομο και άκυρο τουρκολιβυκό μνημόνιο που απεμπολεί τα κυριαρχικά δικαιώματα των ελληνικών νησιών όπως η Κρήτη, τα Δωδεκάνησα, το Καστελόριζο. Κυριαρχικά δικαιώματα που σαφώς απορρέουν από το Άρθρο 121 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας που ρητά ορίζει ότι τα νησιά που έχουν οικονομική ζωή έχουν το ίδιο δικαίωμα σε Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη όπως οι ηπειρωτικές περιοχές.
Η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, γνωστή και ως Σύμβαση του Μοντέγκο Μπέι συμφωνήθηκε μετά από πολύχρονε διαπραγματεύσεις το 1982. Και έκτοτε κυρώθηκε από πάνω από 150 χώρες. Κάτι που την καθιστά πλέον εθιμικό δίκαιο. Είναι γνωστό ότι η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη συγκεκριμένη Σύμβαση. Όπως δεν την έχουν υπογράψει και οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Αυτό δεν σημαίνει ότι όντας το Δίκαιο της Θάλασσας πλέον εθιμικό δίκαιο δεν συμμορφώνονται πλήρως με τις διατάξεις του για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών τους. Πρόσφατο παράδειγμα η οριοθέτηση μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου, δύο χωρών ας σημειωθεί που δεν διατηρούν διπλωματικές σχέσεις. Και πιο μακρινό η οριοθέτηση μεταξύ ΗΠΑ και Κούβας.
Δεν μπορείς να λες ότι οι ενέργειές σου εδράζονται στο Διεθνές Δίκαιο και να μην σέβεσαι τις σχέσεις καλής γειτονίας χρησιμοποιώντας επιθετική ρητορική όπως το «θα έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ». Δεν μπορεί να κλιμακώνεις επικίνδυνα την ένταση με συνεχείς παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και των ελληνικών χωρικών υδάτων. Με συνεχείς υπερπτήσεις πάνω από κατοικημένα νησιά.
Δεν μπορεί να αναφέρεσαι στη Συνθήκη της Λωζάνης και στη δήθεν παραβίαση της από την Ελλάδα όταν εσύ ως χώρα την παραβιάζεις κάθε μέρα δηλώνοντας σε όλους τους τόνους ότι η μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη είναι τουρκική. Ενώ γνωρίζεις ότι η Συνθήκη της Λωζάνης ορίζει ως θρησκευτική τη μειονότητα στη Θράκη και ως Ελληνική Εθνική Μειονότητα, την ελληνική μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο.
Μία εθνική μειονότητα που 100 χρόνια τώρα κάτω από συνεχείς απηνείς διωγμούς έχει περιοριστεί από 125.000 που ήταν το 1923, χρονιά υπογραφής της Συνθήκης, σε περίπου 2.000. Ενώ την ίδια ώρα, η μουσουλμανική μειονότητα είναι στα ίδια και παραπάνω επίπεδα 100 χρόνια μετά.
Επαναλαμβάνω, η τουρκική πολιτική ηγεσία έχει καταστήσει με τις ακραίες επιθετικές και προκλητικές της ενέργειες και ρητορικές την Τουρκία μία χώρα παράγοντα αποσταθεροποίησης και ανασφάλειας στην περιοχή.
Η Ελλάδα είναι έτοιμη πάντα για διάλογο με την Τουρκία για την επίλυση της μίας μόνης μας διαφοράς. Της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών μας. Αλλά ένας διάλογος που θα εδράζεται στο Διεθνές Δίκαιο και στη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Δεν φοβόμαστε να διαπραγματευτούμε αλλά δεν διαπραγματευόμαστε υπό το καθεστώς φόβου.
Όλα αυτά θα έχουμε την ευκαιρία να τα συζητήσουμε στις Μοίρες την Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου ώρα 18.30 σε μία πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση για τα Ελληνοτουρκικά στο Πολύκεντρο Μοιρων του Δήμου Φαιστού με την ευγενική συμμετοχή δύο σημαντικών καθηγητών, του Πολύκαρπου Αδαμίδη και του Δημήτρη Ξενάκη.
και Facebook 
