Μία από τις πλέον συνηθισμένες καλοκαιρινές βραδινές εξόδους είναι αυτή σε κάποιο θερινό σινεμά.
Οι χώροι αυτοί είναι βαθιά συνδεδεμένοι με τα χρόνια της αθωότητας, και με τις μυρωδιές του γιασεμιού, του ποπ κορν και της αντικουνουπικής λοσιόν ή όπως έχει εκφράσει και ο Λουκιανός Κελαηδόνης στους στίχους του:
«Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι / μες τα θερινά τα σινεμά / νύχτες που περνούν / που δε θα ξαναρθούν…» («Τα θερινά σινεμά» / Στίχοι – Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης).
Οι θερινοί κινηματογράφοι παραμένουν σφηνωμένοι ανάμεσα σε πολυκατοικίες, σκαρφαλωμένοι σε ταράτσες, σκορπισμένοι σε εξοχικούς προορισμούς.
Η συνήθεια αυτή αποτελεί την συνέχεια μιας παράδοσης που άνθισε τη δεκαετία του ’60, όποτε μπορούσε κανείς να συναντήσει δεκάδες θερινούς κινηματογράφους στις γειτονιές μιας πόλης, άρχισε να φθίνει μετά από το 1966 και την έλευση της τηλεόρασης στην Ελλάδα και κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Σήμερα, παρόλη την γενικότερη μείωση προσέλευσης στις κινηματογραφικές αίθουσες λόγω εναλλακτικών –κυρίως διαδικτυακών- τρόπων θέασης, οι καλοκαιρινοί κινηματογράφοι καταφέρνουν να επιβιώνουν και να αποτελούν σημείο αναφοράς για τις νυχτερινές συναντήσεις και την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου κατά τους θερινούς μήνες.
Πηγή: ΕΡΤ
και Facebook 
