Αγαπητό iraklionews
Με αφορμή το θάνατο του 14χρονου μαθητή από μπούλινγκ ήθελα να γράψω και εγώ κάτι σαν γονέας παιδιού που στο δημοτικό σχολείο για αρκετά χρόνια υπέφερε από αυτό και που με πολύ προσπάθεια και μετά από αρκετό χρόνο με τη βοήθεια των δασκάλων καταφέραμε να το αλλάξουμε.
Δεν είμαι όμως τόσο καλός στα λόγια. Θα προτιμήσω να σας γράψω μια οδυνηρή εμπειρία που διάβασα στο twitter και που πραγματικά με συγκλόνισε.
Γράφει λοιπόν η Chryssa:
Θα το γράψω τώρα γιατί δεν θα το διαβάσει κανείς. Για 6 ολόκληρα χρόνια (Γυμνάσιο-Λύκειο) υπήρξα θύμα ανελέητου μπούλινγκ. Ήμουν η "χοντρή" της τάξης. Ήμουν η "φτωχή" της τάξης. Ήμουν η "άσχημη" της τάξης. Με κορόιδευαν από την πρώτη μέρα που πήγα σχολείο μέχρι και την τελευταία.
Μου έκλεβαν πράγματα από την τσάντα. Μου πετούσαν ότι έβρισκαν στα διαλείμματα ή ακόμη κ εν ώρα μαθήματος. Με φώναζαν "ζόμπι", "φακλάνα", "ξόανο", "φάλαινα" και πόσα άλλα… Έπαιρναν τηλέφωνο σπίτι μου και το έκλειναν ή αν το σήκωνα εγώ με έβριζαν και γελούσαν. Τα σχολικά χρόνια για μένα ήταν μια διαρκής κόλαση. Ήμουν τελείως περιθωριοποιημένη χωρίς καμία στήριξη από κανέναν. Ακόμη κ κάποιοι καθηγητές έπαιρναν το μέρος των άλλων παιδιών λέγοντάς μου "κάτι θα τους έκανες δεν μπορεί"!
Δεν μίλησα ποτέ στους δικούς μου για όλα αυτά! Ντρεπόμουν; Φοβόμουν;
Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν είπα ποτέ στη μητέρα μου τι μου συνέβαινε καθημερινά. Και όταν κάποιες φορές με ρωτούσε γιατί ήμουν απόμακρη και κλεισμένη στον εαυτό μου έβρισκα ένα ψέμα και μια δικαιολογία να της πω για να μην στεναχωρηθεί.
Πέρασα άπειρα βραδιά άυπνη κλαίγοντας… Κατηγορώντας τον εαυτό μου για όλους και για όλα… και πως εγώ έφταιγα που κάνεις δεν υπήρχε να με υποστηρίξει.
Στις εκδρομές πάντα έβρισκα μια δικαιολογία να μην πάω γιατί πολύ απλά κάνεις δεν με έκανε παρέα και αν ερχόταν κάποιος ήταν μόνο για να διασκεδάσουν κοροϊδεύοντάς με. Στα διαλείμματα πάντα έμενα μέσα στην τάξη κάνοντας ότι διαβάζω. Τουαλέτα πήγαινα ζητώντας άδεια εν ώρα μαθήματος από τον φόβο μήπως μου κάνουν κάτι για ακόμη μια φορά και γίνω ρεζίλι σε όλο το σχολείο.
Εκείνη την εποχή η λέξη "μπούλινγκ" δεν υπήρχε. Όπως δεν υπήρχε και η παιδεία εκ μέρους των καθηγητών να διακρίνουν ότι κάτι συνέβαινε και να επέμβουν.
Τα χρόνια πέρασαν, το σχολείο τελείωσε και μαζί του όλα όσα περνούσα καθημερινά. Όμως ποτέ δεν τα ξέχασα! Δεν το κρύβω ότι πέρασε αρκετές φορές από το μυαλό μου η σκέψη να βάλω ένα τέλος στη ζωή μου. Όμως πάντα κάτι με κράταγε την τελευταία στιγμή και δεν το έκανα.
Σήμερα σχεδόν 20 χρόνια μετά και έχοντας καταφέρει να τα αφήσω πίσω μου όλα αυτά νιώθω περήφανη για μένα. Γιατί αν και τα πέρασα όλα μόνη μου… Άντεξα!!
Και σήμερα 20 χρόνια μετά που ο όρος "μπούλινγκ" έχει μπει στο λεξιλόγιό μας, που όλοι γνωρίζουμε τι είναι, πως γίνεται και πόσο μάλλον πως πρέπει να αντιμετωπίζεται, είναι τραγικό να υπάρχουν παιδιά που το βιώνουν μόνα τους…
Είναι τραγικό οι καθηγητές να μην βλέπουν τα σημάδια!
Είναι τραγικό οι γονείς να μην ασχολούνται με τα ίδια τους τα παιδιά!
Και ακόμη πιο τραγικό είναι να βλέπουμε όλοι οι υπόλοιποι τα "θύματα" να το βιώνουν και να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας…
Μιλήστε!!! Κάντε κάτι!!!
Να μην υπάρξει άλλη "Χρύσα", να μην υπάρξει άλλος "Θύμιος"!
Να μην υπάρχει άλλο φόβος!!!
και Facebook 
