Ο παλαιότερος τάφος αλλάζει την ιστορία: Λείψανα παιδιού «υβρίδιου» ανατρέπουν τα δεδομένα

Ανατροπή στην παγκόσμια παλαιοανθρωπολογία φέρνει η αποκάλυψη ενός εξαιρετικά αρχαίου τάφου ηλικίας περίπου 140.000 ετών, ο οποίος ανακαλύφθηκε στην περιοχή του Λεβάντε στη Μέση Ανατολή.

Τα ευρήματα όχι μόνο κατατάσσουν τον συγκεκριμένο ως έναν από τους παλαιότερους γνωστούς χώρους ταφής παγκοσμίως, αλλά και εγείρουν ερωτήματα σχετικά με την προέλευση και την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.

Το επίκεντρο της έρευνας είναι τα λείψανα ενός παιδιού ηλικίας 3 έως 5 ετών, των οποίων τα ανατομικά και γενετικά χαρακτηριστικά αποκαλύπτουν ότι δεν ανήκει αποκλειστικά σε γνωστό είδος του γένους Homo. Αντιθέτως, φέρει υβριδικά γνωρίσματα που συνδυάζουν γονιδιακά στοιχεία του Homo sapiens με χαρακτηριστικά άγνωστης προέλευσης, πιθανόν συγγενικού αλλά ανεξερεύνητου πληθυσμού.

Αναλύσεις συγκριτικών δεδομένων από ταφές Νεάντερταλ στη Γαλλία και την Ιβηρική Χερσόνησο αποκαλύπτουν δομικές ομοιότητες, γεγονός που ενισχύει την υπόθεση ότι το παιδί αυτό μπορεί να προέρχεται από γενετικά μικτούς πληθυσμούς. Οι ειδικοί σημειώνουν ότι αυτή η περίπτωση θολώνει τις γραμμές μεταξύ των έως τώρα διαχωρισμένων ειδών.

Η μεγαλύτερη ανατροπή, ωστόσο, έρχεται από την παντελή απουσία ξεκάθαρων Νεάντερταλ λειψάνων στην ίδια περιοχή, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο ύπαρξης ενός μοναδικού γηγενούς πληθυσμού με εξελικτικές αποκλίσεις. Ο εντοπισμός αυτών των υβριδικών χαρακτηριστικών αλλάζει ριζικά την εικόνα της προϊστορικής Μέσης Ανατολής ως μιας περιοχής συνάντησης και γενετικής ανταλλαγής διαφορετικών ανθρώπινων ομάδων.

Ποια είναι η καταγωγή του παιδιού;
Η κεντρική ερώτηση παραμένει: προέρχονται οι γονείς του από δύο διακριτά είδη που διασταυρώθηκαν πρόσφατα, ή ανήκαν ήδη σε έναν αναμειγμένο πληθυσμό με ενσωματωμένα στοιχεία από διαφορετικές εξελικτικές γραμμές; Η απάντηση ενδέχεται να αναδιαμορφώσει θεμελιώδεις απόψεις για την ανθρώπινη εξέλιξη και τη γεωγραφική της κατανομή.

Το εύρημα αναδεικνύεται σε κομβικό σημείο για τη μελέτη της ανθρώπινης προέλευσης, φέρνοντας στο φως νέες διαστάσεις της προϊστορικής ποικιλομορφίας και καλώντας τους επιστήμονες να επαναξιολογήσουν την έννοια του είδους και της ταυτότητας στον ανθρώπινο εξελικτικό χάρτη.