Η ιστορία του παιδιού με σύνδρομο Down που το Ρέθυμνο αγκάλιασε σαν δικό του. Ένας βίος γεμάτος πίστη, χιούμορ και ήθος
Έφυγε κι ο Άλκης απ’ τη ζωή. Χτες το απόγευμα τον συνοδεύσαμε στην ενορία του και στη συνέχεια στον οικογενειακό τάφο της Μεσαμπελίτισσας. Τον είχαμε χάσει κάποια χρόνια τώρα, αφότου ορφάνεψε κι από μάνα και τον ανέλαβε ολοκληρωτικά ο αδελφός του. Μας έλειψε το καθημερινό πέρασμά του κάτω από τα παράθυρο και ο χαιρετισμός του.
Δεν το είχε ξανακάνει όμως ήδη από το 2013 που πέθανε η μητέρα μου, που την υπεραγαπούσε. Προσπαθώντας να κρύψει τα αισθήματά του, φαίνεται ότι άλλαξε διαδρομή, βαδίζοντας καθημερινά στους αγαπημένους του Τέσσερις Μάρτυρες, στους οποίους είχε αφιερωθεί «ψυχή τε και σώματι».
Ο Άλκης είχε την ατυχία να γεννηθεί με σύνδρομο Ντάουν. Είχε ακόμα την ατυχία να έρθει στον κόσμο στις αρχές της δεκαετίας του 1960 κι όχι σήμερα, τότε που η διαφορετικότητα αντιμετωπιζόταν στο Ρέθυμνο και σ’ ολόκληρη την Ελλάδα με εμπαιγμούς κι όχι μ’ ενσυναίσθηση και συμπαράσταση. Είχε όμως παράλληλα την ευτυχία να γεννηθεί από δυο συνειδητούς γονείς, με ενσυναίσθηση και δύναμη, τον Κώστα Μυρσιλίδη και την Ευαγγελία Πολιουδάκη. Και τα δύο αυτά σόγια του τόπου μας στάθηκαν υποστηρικτικά στον γιγάντιο αγώνα, ιδιαίτερα της μητέρας, να υποστηρίξει το παιδί της. Η κυρα-Βαγγελιώ σήκωσε κυριολεκτικά σταυρό, μέχρι που έκλεισε τα μάτια της, όπως άλλωστε κι ο Γιώργης, που αναγκάστηκε να γονεοποιηθεί για να προσφέρει ευζωία στον αδερφό του.
Οι Ρεθεμνιώτες εκτιμούσαν τον Άλκη επειδή, σ’ αντίθεση μ’ άλλα παιδιά με το ίδιο πρόβλημα, παρουσίαζε αυξημένη κινητικότητα και νοημοσύνη. Το πρώτο οφειλόταν βέβαια στον αγώνα των δικών του να τον κοινωνικοποιήσουν. Ήταν το πρώτο ή το δεύτερο παιδί, μετά (ή πριν, δεν θυμάμαι ακριβώς) τον Αντώνη Ζεμπίλη, το Μπουλιό, που οι γονείς τους δεν τα κλείδωσαν στο σπίτι αλλά πάσχισαν να τα εντάξουν στην κοινωνία. Μέχρι τότε η πορεία τους ήταν δεδομένη. Ας μην ξεχνάμε ότι το Κωσταλέξι έγινε γνωστό μόλις το 1978, με την άτυχη Ελένη φυλακισμένη επί 42 ολόκληρα χρόνια.
Ο Άλκης έγινε έτσι ένας από τους πιο κοινωνικούς Ρεθεμνιώτες, αυτό άλλωστε φάνηκε χτες από την αυξημένη προσέλευση των συμπατριωτών του στην τελετή αποχαιρετισμού. Το Ρέθυμνο τον αγάπησε, τον έκανε «εδικό» και «παιδί» του και το απέδειξε μέχρι το τέλος. Παράλληλα ο Άλκης ξέφυγε από το στερεότυπο του ανθρώπου που δεν έχει τη συνηθισμένη νοητική ανάπτυξη, αντίθετα όλοι πίστευαν ότι έχει αυξημένη νοημοσύνη. Στην πραγματικότητα αυτό οφειλόταν στην εκπαίδευσή του, τόσο από τη μητέρα όσο και από την αξέχαστη δασκάλα κυρία Ευαγγελία Δρανδάκη. Την οποία δεν ξέχασε, προς τιμήν του, στον συγκινητικότατο επικήδειό του ο παπα-Νικολής Νικηφόρος, αποδεικνύοντας μέχρι τέλους ότι «τον είχε σαν δικό του παιδί». Η αξέχαστη κυρία Ευαγγελία με εκατοντάδες ή και χιλιάδες επισκέψεις τον αλφαβήτισε, του δίδαξε αριθμητική και τον εφοδίασε μ’ ένα σωρό ακόμα γνώσεις, τόσες που δεν έχουν σήμερα πολλοί από τους ανθρώπους που έχουν φοιτήσει στο σχολείο.
Αυτή όμως ήταν μια ακόμα δυστυχία του Άλκη, ότι δηλαδή συναισθανόταν τους περιορισμούς που του έθετε η γενετική του διαφορά. Μπορούσε και σύγκρινε τη θέση του μ’ εκείνη των συνομηλίκων του και συχνά πυκνά εξέφραζε το παράπονό του: «Εγώ δεν είμαι μπουνταλάς, δεν είμαι τεμπέλης, γιατί λοιπόν να μην μπορώ να παντρευτώ και να κάνω τα δικά μου παιδιά»;
Πορεύσου εν ειρήνη, Άλκη της καρδιάς μας. Στο επέκεινα που μετήλθες δεν υπάρχουν κοινωνικές και ατομικές διαφοροποιήσεις, δεν θα σε ξεχωρίζουν από το αν έχεις ίσια ή λοξά μάτια, μικρή ή μεγάλη γλώσσα. Εκεί όλοι είναι ίσοι, παρότι ανόμοιοι, κι εκεί σε περιμένουν ο Κώστας κι οι Βαγγελίτσες σου να τα λέτε, όπως παλιά. Εκεί φρόντισε να συναντήσεις και την κυρία Ευγενία Σπαντιδάκη, που είχε την ευγένια να γράψει ένα βιβλίο για σένα και τα άλλα τα παιδιά, τον «Σχιστομάτη άγγελο». Κι εκεί θυμήσου, σε παρακαλώ, να χαιρετήσεις και την Στρατιδαργυρή, που κάθε τόσο επαναλάμβανε πως χάρη σ’ εσένα το Ρέθυμνο άλλαξε, έγινε συγκαταβατικότερο και περισσότερο ανθρώπινο.
Χάρης Στρατιδάκης
και Facebook 
