Στην ίδια ακτογραμμή όπου σκάει το κύμα της ανεμελιάς, ξεβράζονται φέτος οι πιο σκληρές αντιθέσεις της Μεσογείου. Εκεί όπου ο ταξιδιώτης αποζητά ανάπαυλα, άλλοι φτάνουν σιωπηλά, κυνηγημένοι από πολέμους, φτώχεια και ανασφάλεια.
Η Κρήτη, προορισμός χιλιάδων επισκεπτών κάθε καλοκαίρι, μετατρέπεται φέτος σε πεδίο μιας ανθρωπιστικής κρίσης που δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί. Σύμφωνα με στοιχεία του Λιμενικού Σώματος, μέσα σε μόλις τρεις ημέρες, περισσότεροι από 1.500 μετανάστες αποβιβάστηκαν στις νότιες ακτές του νησιού – στη Γαύδο, το Ρέθυμνο, και άλλες περιοχές που απέχουν ελάχιστα από τα τουριστικά hotspots.
Η αντιδήμαρχος Χανίων δήλωσε χαρακτηριστικά πως «η εικόνα αυτή δεν τιμά κανέναν μας», περιγράφοντας τη συνύπαρξη τουριστών με μετανάστες που, εξαντλημένοι, αναζητούν προσωρινό καταφύγιο δίπλα σε ξαπλώστρες και beach bars.
Ο μέσος παραθεριστής απολαμβάνει το μπάνιο του, απαθανατίζει το ηλιοβασίλεμα, αποσυνδέεται από τα προβλήματα της πόλης. Ταυτόχρονα, λίγα μέτρα μακριά, άνθρωποι από το Αφγανιστάν, το Σουδάν και τη Συρία κοιμούνται στο λιμάνι ή περιμένουν να μεταφερθούν σε δομές φιλοξενίας, έχοντας πληρώσει έως και 3.500 ευρώ ανά άτομο για τη διαδρομή προς το άγνωστο.
Η αντίθεση δεν είναι απλώς κοινωνική ή οικονομική. Είναι υπαρξιακή. Η παραλία, σημείο ξεκούρασης για τους λίγους, είναι τελευταία ελπίδα σωτηρίας για τους πολλούς. Δύο πραγματικότητες που συγκρούονται στο ίδιο τοπίο, κάτω από τον ίδιο ήλιο.
Η Κρήτη του 2025 δεν είναι απλώς «ο παράδεισος των Κυκλάδων» ή ένας γαστρονομικός προορισμός. Είναι το καθρέφτισμα μιας Ευρώπης που προσπαθεί να διαχειριστεί την απώλεια της συλλογικής της ανθρωπιάς. Το νησί, μέλος της ευρωπαϊκής περιφέρειας και κόμβος μετακίνησης πληθυσμών, βρίσκεται στην καρδιά ενός διλήμματος: τουρισμός ή αλληλεγγύη;
Η αλήθεια, βέβαια, δεν είναι δίπολο. Δεν είναι «είτε-είτε». Το ερώτημα είναι αν μπορούμε να συνυπάρξουμε. Αν ο τουρίστας μπορεί να χαρεί το τοπίο, γνωρίζοντας ότι λίγο πιο δίπλα κάποιος παλεύει να επιβιώσει. Αν η τοπική αυτοδιοίκηση και η πολιτεία έχουν τη βούληση να αναλάβουν δομές υποδοχής και προστασίας με αξιοπρέπεια. Και αν τα ΜΜΕ θα επιμείνουν στο ρόλο τους ως φωνή των αόρατων, κι όχι απλώς διαφημιστές καλοκαιρινών πακέτων.
Δεν φταίει ο ταξιδιώτης που θέλει να ξεκουραστεί. Φταίει όμως μια πολιτεία που δεν προβλέπει, δεν οργανώνει και κυρίως δεν προστατεύει. Ούτε τους ντόπιους, ούτε τους αφιχθέντες.
Η Κρήτη δεν είναι μόνο καρτ-ποστάλ. Είναι το σταυροδρόμι της Ανατολής και της Δύσης, το σύνορο ανάμεσα στο όνειρο και την επιβίωση. Και όσο ο τουρισμός και η προσφυγική πραγματικότητα συγκλίνουν στα ίδια μέρη, τόσο η ηθική και πολιτική μας στάση θα γίνεται θέμα πρώτης γραμμής.
και Facebook 
