Η συσσώρευση πλούτου σε λίγα χέρια και η απώλεια εισοδημάτων για τη μεγάλη πλειοψηφία πυροδοτούν κοινωνικές εντάσεις και αμφισβήτηση του θεσμικού ρόλου του κράτους.
Σε μια εποχή που οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες διευρύνονται με ραγδαίο ρυθμό, η πραγματικότητα γίνεται ολοένα πιο σκληρή για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Τα στοιχεία που προκύπτουν από πρόσφατες έρευνες επιβεβαιώνουν τη συγκέντρωση πλούτου σε ελάχιστους, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών βλέπει τη ζωή και την αγοραστική της δύναμη να συρρικνώνονται.
Η ανισομερής κατανομή εισοδημάτων, η συρρίκνωση της μεσαίας τάξης και η μετατροπή βασικών κοινωνικών υπηρεσιών σε «αγοράσιμα αγαθά» επιδεινώνουν τον κοινωνικό κατακερματισμό. Η δημόσια υγεία, η στέγαση, η εκπαίδευση και η ψυχική φροντίδα γίνονται σταδιακά προνόμια αντί για θεμελιώδη δικαιώματα.
Παρά τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις για θεσμικές παρεμβάσεις και δικαιότερη αναδιανομή πόρων, ο ρόλος του κράτους περιορίζεται διαρκώς, μεταθέτοντας ευθύνες σε χορηγούς, ΜΚΟ και εθελοντικές πρωτοβουλίες, στο όνομα της «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης». Το αποτέλεσμα είναι η κοινωνική πολιτική να εκφυλίζεται σε πεδίο καλών προθέσεων και όχι δεσμευτικών λύσεων.
Η κρίση των τελευταίων ετών —οικονομική, υγειονομική, ενεργειακή— έφερε στο φως τις αδυναμίες του πολιτικού συστήματος να ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες των πολιτών. Την ίδια στιγμή, οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις παγκοσμίως καταγράφουν ιστορικά υψηλά κέρδη, εντείνοντας το αίσθημα αδικίας και την απογοήτευση απέναντι στο υφιστάμενο σύστημα.
Η εικόνα μιας πολιτικής που λειτουργεί περισσότερο ως μηχανισμός διαχείρισης εντυπώσεων, παρά ως εργαλείο κοινωνικής μεταρρύθμισης, εδραιώνεται. Ο δημόσιος λόγος απογυμνώνεται από περιεχόμενο, οι έννοιες «δημοκρατία», «δικαιοσύνη» και «ισότητα» εργαλειοποιούνται, και η αποπολιτικοποίηση αποκτά χαρακτηριστικά κανονικότητας.
Μπροστά σε αυτό το σκηνικό, η απάντηση δεν μπορεί να περιορίζεται σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα ή σε γενικόλογες εξαγγελίες. Απαιτείται ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο, με δεσμευτικούς στόχους, σαφές όραμα για την κοινωνία και ξεκάθαρες πολιτικές λύσεις. Όχι ένα επιχειρηματικό πλάνο μεταμφιεσμένο σε πολιτικό πρόγραμμα.
Η καθολική πρόσβαση σε δημόσια αγαθά, η οικονομική λογοδοσία, η στήριξη της εργασίας και η ενίσχυση των συλλογικών θεσμών δεν είναι επιλογές, αλλά αναγκαίες προϋποθέσεις για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.
Η αναδιανομή του πλούτου, η κατοχύρωση της στέγασης ως δικαίωμα και όχι ως επενδυτικό προϊόν, η αντιμετώπιση της φροντίδας ως δημόσια υποχρέωση και όχι ως ατομική ευθύνη, είναι ζητήματα που ορίζουν την κατεύθυνση της πολιτικής βούλησης και όχι απλώς την πρόθεση μιας διακυβέρνησης να «διαχειριστεί την καθημερινότητα».
Το πραγματικό ερώτημα είναι: Θέλουμε πολιτική με νόημα ή πολιτική ως εικόνα; Η εποχή απαιτεί μια νέα προσέγγιση που να βασίζεται στη συλλογικότητα, τη διαφάνεια και την ευθύνη, όχι στην ατομική σωτηρία ή στην παθητική αποδοχή ενός αβέβαιου μέλλοντος.
Μια πολιτική που να μην υπόσχεται απλώς καλύτερες ημέρες, αλλά να οικοδομεί, με σχέδιο και συνέπεια, τις βάσεις για μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς αποκλεισμούς, όπου οι πολίτες θα αισθάνονται μέρος του συνόλου και όχι εγκαταλελειμμένοι σε έναν αγώνα επιβίωσης.
και Facebook 
