Το δημογραφικό πρόβλημα είναι, αναμφίβολα, μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα, όπως και όλες σχεδόν οι χώρες της ΕΕ και του αποκαλούμενου «δυτικού κόσμου».
Τα σχετικά στοιχεία και οι προβλέψεις για τις επόμενες δεκαετίες δεν χωρούν αμφισβήτηση και θέτουν όλους – κυρίως, βεβαίως, τους κυβερνώντες, αλλά και τους οικονομικά ισχυρούς – ενώπιον σοβαρών ερωτημάτων.
Στο πλαίσιο έρευνας, ειδικοί ανέδειξαν κάποιες ιδιαίτερες πλευρές γύρω από το συγκεκριμένο θέμα. Για παράδειγμα, το υψηλό κόστος της στέγης και οι επιπτώσεις που έχει στο Δημογραφικό. Συνομίλησαν όμως και με δύο ζευγάρια τα οποία είτε έχουν αποφασίσει είτε έχουν αναγκαστεί να μην αποκτήσουν παιδιά, ζητώντας τους να μας εξηγήσουν τα ίδια το «πώς» και το «γιατί» των αποφάσεών τους. Οσα είπαν και έγραψαν παρουσιάζουν ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Σπύρος Κρητικός – Αντωνία Μαρδά: Νιώθουμε ευτυχισμένοι και πλήρεις και χωρίς παιδιά
«Πιστεύουμε ακράδαντα πως μια οικογένεια μπορεί να είναι ευτυχισμένη και πλήρης χωρίς παιδιά. Τα παιδιά κακώς χρησιμοποιούνται συχνά για τον ετεροπροσδιορισμό μας.
Γνωριστήκαμε στα χρόνια της πανδημίας μέσω μιας εφαρμογής, όπως άλλωστε συμβαίνει με πολλά ζευγάρια στην εποχή μας, ερωτευθήκαμε και λίγα χρόνια μετά παντρευτήκαμε. Ωστόσο, και οι δύο, δεν είχαμε νιώσει ποτέ την ανάγκη απόκτησης παιδιών. Στην απόφασή μας αυτή ούτε επηρεαστήκαμε, αλλά ούτε και αισθανθήκαμε κάποιας μορφής πίεση από «εξωτερικούς παράγοντες». Από την άλλη, δεν εισπράξαμε κάποια αντίδραση για την επιλογή μας αυτή ούτε από τον οικογενειακό, φιλικό αλλά ούτε και από τον κοινωνικό περίγυρο και τον επαγγελματικό μας κύκλο.
Η ατεκνία δεν θα πρέπει ούτε να είναι ούτε να θεωρείται ταμπού. Η ζωή χωρίς παιδιά είναι όμορφη και διαφορετική, καθώς σου δίνει πληθώρα επιλογών. Για παράδειγμα, ξεκουραζόμαστε όποτε θέλουμε και έχουμε χρόνο για εμάς. Το ωραίο είναι πως προλαβαίνουμε να «σταματάμε» και να απολαμβάνουμε τη ζωή μας ενώ από την επιλογή μας αυτή κερδίζουμε ελευθερία. Είναι επίσης γεγονός ότι μπορείς να είσαι πιο ευέλικτος στα οικονομικά, τα επαγγελματικά, ακόμα και στην επιλογή του τόπου κατοικίας σου.
Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες της γερασμένης δημογραφικής εικόνας της χώρας μας, που συνδυάζεται με το φαινόμενο του εξαιρετικά χαμηλού αριθμού γεννήσεων. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει εδώ και χρόνια, και όχι μόνο στη χώρα μας. Επίσης, στο όνομα της λύσης του «δημογραφικού προβλήματος», πληθαίνουν οι φωνές που προτρέπουν τον κόσμο να κάνει παιδιά σε ένα τέτοιο περιβάλλον και με τέτοιες επικρατούσες συνθήκες. Κατά τη γνώμη μας, κανένας δεν θα πρέπει να υπαγορεύει πώς θέλει ο καθένας μας να ζήσει τη ζωή του. Πριν από λίγα χρόνια «τρομοκρατούσαν» τον κόσμο πως ο πλανήτης μας δεν χωράει άλλους, σήμερα λένε το αντίθετο. Κάποια στιγμή ελπίζουμε πως θα βρεθεί η ισορροπία.
Πιστεύουμε ακράδαντα πως μια οικογένεια μπορεί να είναι ευτυχισμένη και πλήρης χωρίς παιδιά. Τα παιδιά κακώς χρησιμοποιούνται συχνά για τον ετεροπροσδιορισμό μας. Η ευτυχία ξεκινάει από μέσα μας. Το μήνυμά μας δεν είναι πως ο κόσμος δεν πρέπει να κάνει παιδιά. Το μήνυμά μας είναι πως ο καθένας πρέπει να κάνει ό,τι πιστεύει πως θα τον κάνει ευτυχισμένο. Οικογένεια είναι όπου νιώθεις αγάπη, ασφάλεια και παρηγοριά.
Άντα Ανδρούστου: Ενα παιδί είναι πιο πολύ ρίσκο παρά όνειρο
«Οι μισθοί δεν φτάνουν, το σουπερμάρκετ έχει γίνει είδος πολυτελείας και αν βάλεις στη λίστα πάνες, καρότσια, κούνιες, γιατρούς, φάρμακα… απλά δεν βγαίνεις. Και πού να μιλήσουμε για το νοίκι ή την ενέργεια…»
Με τον Δημήτρη είμαστε 22 χρονών, κάτοικοι Αθήνας και είμαστε ζευγάρι εδώ και 7 χρόνια. Ζούμε σε μια εποχή που το να κάνεις παιδί δεν είναι απλώς απόφαση καρδιάς – είναι και απόφαση που βαραίνει οικονομικά, κοινωνικά και ψυχολογικά. Εμείς, δυο νέοι άνθρωποι, αγαπιόμαστε, συζητάμε να φτιάξουμε οικογένεια, αλλά όταν βάζουμε κάτω τα δεδομένα η σκέψη μας μοιάζει πιο πολύ με ρίσκο παρά με όνειρο. Οικονομικά, κανένας νέος δεν είναι πραγματικά σε θέση να συντηρήσει ένα παιδί. Οι μισθοί δεν φτάνουν, το σουπερμάρκετ έχει γίνει είδος πολυτελείας και αν βάλεις στη λίστα πάνες, καρότσια, κούνιες, γιατρούς, φάρμακα… απλά δεν βγαίνεις. Και πού να μιλήσουμε για το νοίκι ή την ενέργεια…
Και δεν είναι μόνο τα λεφτά. Ενα παιδί είναι ευθύνη, 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα. Θέλει φροντίδα, υπομονή, γνώσεις που δεν έχει μάθει κανείς μας. Στο σχολείο δεν μας έμαθαν να γινόμαστε γονείς – όλα βασίζονται σε ένστικτο και ό,τι έχουμε ακούσει. Οταν έρθει ένα παιδί, αφήνεις τα πάντα πίσω. Επαγγελματικά σχέδια, ταξίδια, ελεύθερο χρόνο. Κι αν το παιδί έχει κάποιες δυσκολίες, όπως για παράδειγμα κινητικές και μαθησιακές και πολλά άλλα, πολλές φορές δεν υπάρχει ούτε στήριξη ούτε κατανόηση – τόσο από την οικογένεια όσο και από την κοινωνία.
Αν έπρεπε να μιλήσω ως γυναίκα, φοβάμαι ότι μια εγκυμοσύνη μπορεί να στοιχίσει τη δουλειά μου, αν πληροφορηθεί ο εργοδότης μου γι’ αυτό. Δεν υπάρχει πραγματική προστασία ή υποστήριξη. Πολλές φορές σού ζητούν να δουλεύεις μέχρι τον έβδομο μήνα και μετά να «τα καταφέρεις όλα»: να είσαι μητέρα, εργαζόμενη, σύντροφος – σε όλα τέλεια. Η πίεση είναι απίστευτη και καθόλου ανθρώπινη ως προς τη γυναίκα «υπερ-ήρωα». Αν προσθέσεις και τα «μικρά» πράγματα της καθημερινότητας – σχολεία, μπούλινγκ, άλλους γονείς, εξωσχολικά, άγχος –, καταλαβαίνεις γιατί πολλοί νέοι διστάζουν να κάνουν παιδιά.
Κι όμως, δεν χάνουμε την ελπίδα μας. Πιστεύουμε ότι τα πράγματα μπορούν να πάρουν μια άλλη πορεία εάν βελτιωθεί, αρχικά, η οικονομία, ώστε να μην είναι το παιδί «προνόμιο». Να υπάρχει πραγματική κατανόηση και στήριξη προς τη γυναίκα που κυοφορεί αλλά και προς τη γυναίκα που αγωνίζεται κάθε μέρα για να κρατήσει μια οικογένεια και μια δουλειά. Να αλλάξει η στάση της κοινωνίας προς τις δυσκολίες και τη διαφορετικότητα. Να δοθεί ευελιξία στους γονείς: επιδόματα, βοήθεια, ενημέρωση. Θέλουμε να ζούμε σε μια κοινωνία που δεν βλέπει το παιδί σαν βάρος, αλλά σαν ελπίδα. Μια κοινωνία που βοηθάει τους νέους να γίνουν γονείς – και να παραμείνουν άνθρωποι.
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ
και Facebook 
