Η τεχνητή νοημοσύνη ξεγελά τους ανθρώπους: 73% πίστεψαν ότι μιλούσαν με άνθρωπο – αλλά ήταν AI με… αμηχανία και σλανγκ

Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, το ερώτημα δεν είναι πλέον αν μια μηχανή μπορεί να σκέφτεται σαν άνθρωπος, αλλά αν μπορεί να αισθάνεται σαν άνθρωπος – ή τουλάχιστον να πείθει ότι το κάνει. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα νέας έρευνας που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο, με επίκεντρο το μοντέλο GPT-4.5.

Σύμφωνα με τη μελέτη, το γλωσσικό μοντέλο της OpenAI πέτυχε ποσοστό 73% επιτυχίας στο να πείσει τους συνομιλητές του ότι ήταν άνθρωπος, όταν του αποδόθηκε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό προφίλ: ένας νεαρός με κοινωνική αδεξιότητα, που χρησιμοποιούσε σλανγκ, έκανε ορθογραφικά λάθη και απέπνεε συναισθηματική αβεβαιότητα.

Το νέο τεστ Τιούρινγκ με έμφαση στο συναίσθημα

Στο κλασικό τεστ Τιούρινγκ, οι συμμετέχοντες καλούνται να προσδιορίσουν ποιος συνομιλητής είναι άνθρωπος και ποιος μηχανή. Ωστόσο, όπως διαπιστώθηκε στη νέα αυτή προσέγγιση, οι άνθρωποι σπάνια βασίζονται σε λογικά επιχειρήματα ή γνώσεις για να απαντήσουν. Αντίθετα, δίνουν έμφαση στην αυθεντικότητα του ύφους, στη ροή της συνομιλίας και στο συναισθηματικό υπόβαθρο.

Το GPT-4.5, όταν δεν «φορούσε» αυτό το συναισθηματικά φορτισμένο προσωπείο, αναγνωριζόταν εύκολα ως μηχανή, με το ποσοστό επιτυχίας του να πέφτει στο 36%. Όταν όμως «υποκρινόταν» έναν ευάλωτο και φυσικό άνθρωπο, ξεγέλασε τους περισσότερους.

Η τεχνητή ενσυναίσθηση ως εργαλείο πειθούς

Η μελέτη φέρνει στην επιφάνεια έναν νέο προβληματισμό: το τεστ Τιούρινγκ έχει αλλάξει φύση. Δεν αποτελεί πια μια δοκιμασία λογικής ή υπολογιστικής δύναμης, αλλά ένα τεστ κοινωνικής σύνδεσης. Το GPT-4.5 κατάφερε να «περάσει» όχι επειδή καταλάβαινε, αλλά επειδή προσποιούνταν ότι ένιωθε.

Όπως αναφέρει το Psychology Today και ο ερευνητής John Nosta, η επιτυχία του μοντέλου βασίστηκε όχι στη γνώση, αλλά σε μια μορφή «ψυχολογικής προσαρμογής», κατά την οποία το μοντέλο κατευθύνεται μέσω στρατηγικών prompting να εκπέμπει συναισθηματική οικειότητα.

Όταν το «ένστικτο» νικά τη λογική

Το πιο ανησυχητικό εύρημα της μελέτης είναι ότι το βάρος της απόφασης μεταφέρεται από τη λογική επεξεργασία στη συναισθηματική εντύπωση. Οι συμμετέχοντες βασίστηκαν στο «ένστικτο» – ή στο γνωστό «vibe» – για να κρίνουν ποιος είναι άνθρωπος. Και συχνά έπεσαν έξω.

Σε έναν κόσμο όπου η τεχνητή ενσυναίσθηση κατασκευάζεται με όλο και μεγαλύτερη ακρίβεια, το ερώτημα μετατοπίζεται: Μπορούν οι άνθρωποι να ξεχωρίσουν ακόμα το πραγματικό από το κατασκευασμένο; Και αν όχι, τι σημαίνει αυτό για την αντίληψή μας περί ανθρωπιάς, αυθεντικότητας και σχέσης;