Στο Zarpa Radio 89.6 και στην Ανδρονίκη Κοκοτσάκη μίλησε ο παραολυμπιονίκης και παγκόσμιος πρωταθλητής στίβου, στο ακόντιο, Μανώλης Στεφανουδάκης.
Ο Κρητικός Παραολυμπιονίκης μίλησε, μεταξύ άλλων, για τις διακρίσεις του στους Παραολυμπιακούς αγώνες, το ατύχημα που τον καθήλωσε στο αναπηρικό αμαξίδιο αλλά και για το δικαίωμα του να διεκδικήσει τι άλλο; Τη ζωή!
Ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στο Παρίσι, έγινε χάλκινος στη κατηγορία F54 στο ακόντιο, αναγνωρίζοντας πως «Σίγουρα είναι μεγάλη διάκριση, σίγουρα το να είναι η τέταρτη Παραολυμπιάδα και εμείς να πανηγυρίζουμε το 3ο Παραολυμπιακό μετάλλιο, δείχνει την ποιότητα της ομάδας που έχουμε στήσει εγώ και ο προπονητής μου. Δείχνει το πόσο παλεύουμε καθημερινά για να βρισκόμαστε εκεί ψηλά, που βρίσκονται και τα μετάλλια. Σίγουρα είμαστε υπερήφανοι και χαρούμενοι για όλο αυτό, διότι δουλέψαμε σκληρά και πετύχαμε τους στόχους μας. Είδαμε τη γαλανόλευκη ψηλά στον ιστό».
Για την απόφασή του να σταματήσει τις Παραολυμπιάδες, δήλωσε: «Εμείς τώρα πήραμε απόφαση να βάλουμε ένα φρένο. Είναι αρκετά τα χρόνια, κάναμε μία πολύ όμορφη πορεία στον αθλητισμό και ήρθε η ώρα να πούμε ότι σταματάμε».
Σχετικά με το τροχαίο που του άλλαξε τη ζωή και τον έφερε στο βάθρο με τα μετάλλια, αναφέρει: «Ο αθλητισμός δεν ήταν μέσα στη ζωή μου, ήρθε μετά το τροχαίο, όταν έπρεπε να ξεκινήσω το κομμάτι της αποκατάστασης. Ξεκίνησα να κολυμπάω σε μία πισίνα, με τον Γιώργο Καπελάκη (Παραολυμπιονίκης στη κολύμβηση) που μας έχει δοξάσει στη Κρήτη, στον υγρό στίβο. Τότε με πήρε κοντά του και κολυμπούσα, μαζί και με τον συντοπίτη σας τον Αντώνη Τσαπατάκη.
Αυτά ήταν για εμένα δύο χρόνια δύσκολα, γιατί έπρεπε κάθε μέρα να κάνω γύρω στα 150 χιλιόμετρα για να κολυμπήσω, από Μεσσαρά να κατεβαίνω Ηράκλειο. Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με τον στίβο, ξεκίνησα με σκοπό να δω ποια αθλήματα θα μπορούσα να κάνω. Άρχισα με τη σφαιροβολία, αλλά όταν ασχολήθηκα λίγο παραπάνω με το ακόντιο, με κέρδισε κατευθείαν! Είναι ένα αγώνισμα που θέλει πολύ τεχνική και διάβασμα.
Όλο αυτό το μυστήριο, με τράβηξε να ασχοληθώ με αυτό το κομμάτι. Όταν έρθει κάτι στη ζωή σου που φέρνει τα πάνω κάτω, αποφασίζεις τι θες. Θες να κλειστείς στον εαυτό σου και να πεις τώρα τελειώσανε όλα ή να βρεις τι δύναμή σου και να πεις τώρα θα τα ζήσω όλα όσο πιο έντονα μπορώ. Εγώ όταν έγινε το τροχαίο αποφάσισα ότι δε θέλω να μιζεριάσω.
Ακόμη και την ώρα που μπήκα στον αθλητισμό, αποφάσισα ότι θα παλέψω και όλους τους ανθρώπους που με στήριξαν θα τους κάνω υπερήφανους και χαρούμενους. Σηκωθήκαμε από τις στάχτες και δημιουργήσαμε όλο αυτό το κομμάτι στον αθλητισμό. Η αναπηρία δεν είναι εμπόδιο στη ζωή, πρέπει κανείς να λέει “εγώ θα διεκδικήσω αυτό που μου ανήκει, τη ζωή”.
Στην ερώτηση για το αν υπάρχει ανταγωνισμός στη κατηγορία που αγωνίζεται, απαντά: «Υπάρχει πολύ υψηλός ανταγωνισμός. Αυτή τη φορά στο Παρίσι, γύρω στα 10 άτομα παίζαμε από τα 30 μέτρα και πάνω. Μπορώ να πω ότι ήταν η πιο δύσκολη παραολυμπιάδα σε θέμα επιδόσεων. Βλέπουμε καθημερινά ότι το επίπεδο ανεβαίνει πολύ υψηλά. Δεν είναι προβλέψιμο το ποιος θα βρεθεί στο βάθρο κάθε φορά , γιατί είμαστε όλοι πολύ κοντά στα μέτρα και σε υψηλό επίπεδο».
Ο Παραολυμπιονίκης Μανώλης Στεφανουδάκης, πραγματοποιεί και επισκέψεις σε σχολεία στα οποία μιλάει για τα τροχαία ατυχήματα. Όπως τονίζει: «Τα παιδιά αντιλαμβάνονται πολλά περισσότερα, όταν η αναπηρία είναι ορατή. Δεν πάει να τους μιλήσει κάποιος ένστολος, αλλά ένας άνθρωπος που έχει βιώσει στο πετσί του την αναπηρία από ένα τροχαίο.
Έχουμε συνηθίσει να λέμε ‘από μία κακή στιγμή ‘, αλλά δεν είναι η κακή στιγμή, είναι μία στιγμή που την έχουμε προκαλέσει. Αυτό που λέω στα παιδιά είναι ότι πρέπει να προσέχουν για να έχουν. Να μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν ότι όταν θα προκληθεί ένα τροχαίο ατύχημα και είναι εκείνοι υπαίτιοι, είναι το πιο δύσκολο κομμάτι.
Εάν προκαλέσουν μία αναπηρία σε έναν φίλο τους ή αν προέλθει μία αναπηρία στους ίδιους, θα αλλάξει όλη τους η ζωή. Όχι μόνο η δική τους, αλλά και ολόκληρης της οικογένειας, που μαζί θα τραβήξουν όλο το κουπί. Λέω συνεχώς να σκέφτονται πιο σοβαρά. Φυσικά και να βγουν και να διασκεδάσουν, όμως όταν νιώσουν ότι έχουν πιει ένα ποτήρι παραπάνω, να πάρουν τηλέφωνο τους γονείς τους να πάνε να τους πάρουν. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει γονιός που θα βαρυγκωμήσει, αν πάρει το παιδί του τηλέφωνο και του πει να πάει να το πάρει επειδή έχει πιει παραπάνω.
zarpanews.gr
και Facebook 
