Η γεωλογική και παλαιοντολογική ιστορία της Κρήτης, 300.000.000 ετών
Επί 15 χρόνια στο παλαιοντολογικό μουσείο Ρεθύμνου, παράρτημα του μουσείου φυσικής ιστορίας Γουλανδρή, φιλοξενείται η άγνωστη ιστορία εκατομμυρίων ετών της Κρήτης.
Μέσα από το ρεπορτάζ της δημοσιογράφου της ΕΡΤ Ευτυχίας Πενταράκη, εκτυλίσσεται μια διαδρομή 4,5 δις ετών στον χρόνο, με τις συγκρούσεις των τεκτονικών πλακών, τις μετακινήσεις των ηπείρων, την εμφάνιση της ζωής και την εξέλιξή της σε ένα μεταβαλλόμενο φυσικό περιβάλλον.
Ακολουθώντας τα χνάρια των πρώτων ζώων ο Βασίλης Σιμιτζής, Γεωλόγος, Επιμελητής Παλαιοντολογικού Μουσείου Ρεθύμνου, Γουλανδρή Φ.Ι., μεταφέρει το κοινό σε μια εξηγεί πως «η εμφάνιση του ανθρώπου στην Κρήτη έγινε μετά το τέλος της παγετωνικής περιόδου πριν από περίπου 15.000 χρόνια», όταν η γη εισήλθε στην παρούσα μεσοπαγετώδη περίοδο, την Ολόκαινο, της κλιματικής καταστάσεως του θερμοκηπίου.
Όπως αναφέρει ο κ. Σιμιτζής, «Κατά την περίοδο των παγετώνων οι ελέφαντες, οι ιπποπόταμοι και τα ελάφια αποτελούσαν την κυρίαρχη πανίδα ολοκλήρου της Μεσογείου. Εξ αιτίας του ψυχρού κλίματος από τις Βαλεαρίδες νήσους έως την Κύπρο και τα νησιά του Αιγαίου, λόγω της ελλείψεως τροφής τα ζώα εξελίχθηκαν σε νάνους, όπως αποδεικνύεται και από τα απολιθώματα».
Η παλαιοντολογική έρευνα παραμένει περισσότερο ζωντανή από ότι μπορεί να υποτεθεί, γιατί αφορά το μέλλον. Οι κινήσεις των ηπείρων κατά περίπου ένα χλμ. σε διάστημα μόλις 10.000 ετών, σε συνδυασμό με το λιώσιμο των πάγων προκάλεσε την αύξηση της στάθμης της θάλασσας κατά την Ολόκαινη περίοδο γύρω στα 65 μέτρα, κάτι που συνεχίζεται αδιάλειπτα έως σήμερα. Κυριολεκτικά άλλαξε η πανίδα και χλωρίδα στον πλανήτη, αργότερα πολιτισμοί, όπως και αν εννοούνται αυτοί, από την Μεσολιθική έως και την εποχή του Χαλκού, χάθηκαν, πόλεις εξαφανίστηκαν κάτω από τα νερά.
Ο χώρος που φιλοξενεί τα εκθέματα είναι πολύ πρόσφατος για τα ιστορικά δεδομένα και η σπουδαιότητά του εξαρτάται από το περιεχόμενο του, τα απολιθώματα που διαθέτει, τα οποία προσφέρονται για τροφή στην σκέψη.
Η έκθεση δεν είναι μόνο προς θαυμασμό, αλλά και προς προβληματισμό. Αναδεικνύει την τρομακτική επίδραση των στοιχείων της φύσεως και αντιπαραβάλει την εγωπαθή διαδρομή του ανθρώπου που θεωρεί εαυτόν ως κάτι ξεχωριστό, ενώ απαντά σε υπαρξιακά ερωτήματα, χωρίς να αναζητεί βολικές διεξόδους για την ασημαντότητα του στον άπειρο χρόνο και στον απέραντο χώρο.