Κρήτη: «Οι σημερινές συνθήκες δεν είναι οι καλύτερες για το λάδι» – Έντονη ανησυχία για τη φετινή παραγωγή

Ανησυχία για την ποιότητα αλλά και την ποσότητα της φετινής παραγωγής ελαιολάδου εκφράζεται στον κλάδο των ελαιοπαραγωγών, καθώς οι καιρικές συνθήκες στην Κρήτη επί μήνες με την έντονη ξηρασία επιδρούν αρνητικά στον καρπό της ελιάς.

Το πρωί της Δευτέρας στο Zarpa Radio 89,6 ο ελαιουργός και έμπορος ελαιολάδου, Γιάννης Ρουμπεδάκης, μίλησε στον Λεωνίδα Φιλικόζη για την κατάσταση λίγο πριν την έναρξη της συγκομιδής:

«Το λιομάζεμα έχει καθυστερήσει λόγω των καιρικών συνθηκών. Σε πολλές περιοχές της Κρήτης – και δεν μιλάω μόνο για τα Χανιά – ο καρπός έχει αφυδατωθεί σε ποσοστό περισσότερο από 50% και αυτή η αφυδάτωση προσθέτει γεύση στο ελαιόλαδο που δεν είναι η καλύτερη. Κανονικά πρέπει να ρίξει δέκα εκατοστά βροχής για να πάρει νερό το δέντρο και να δώσει στον καρπό. Αλλιώς ο καρπός θα έχει αυξημένη ποσότητα ουσιών που δεν κάνουν καλό στην ποιότητα του λαδιού. Αν βρέξει τώρα καλό θα κάνει. Οι ποτιστικές ελιές πάντως είναι καλύτερες από τις ξηρικές αυτή τη στιγμή«, ανέφερε ο κ. Ρουμπεδάκης.

Το δίλημμα, να ξεκινήσουν να μαζεύουν τώρα τις ελιές ή να περιμένουν να βρέξει, αντιμετωπίζουν πολλοί παραγωγοί. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει σιγουριά για την έλευση βροχής σε μεγάλες ποσότητες το επόμενο διάστημα. Μάλιστα, ο Χανιώτης ελαιουργός τόνισε ότι απαιτούνται άμεσα μέτρα για τη λειψυδρία:

«Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι κατάλληλος ο καιρός ακόμα για να μαζευτούν οι ελιές. Οι σημερινές συνθήκες δεν είναι οι καλύτερες για το λάδι. Και επειδή έχουμε ανεβασμένους συντελεστές, καλύτερα ο κόσμος να περιμένει λίγο. Το πρόβλημα όμως έιναι πως δεν ξέρουμε πότε και πόσο θα βρέξει. Σε κάθε περίπτωση εμείς θέλουμε νερό. Τα επόμενα χρόνια φαίνεται ότι δεν θα έχουμε νερά, πρέπει άμεσα να δημιουργηθούν ταμιευτήρες νερού και μάλιστα καλής ποιότητας, για να συντηρήσουμε τα δέντρα. Δεν ξέρω αν είναι αργά, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να ληφθούν μέτρα.»

Όσο για την ποσότητα της παραγωγής, ελλοχεύει ο κίνδυνος να είναι και αυτή μειωμένη σε σχέση με τις προσδοκίες:

«Η Ελλάδα περίμενε φέτος γύρω στις 250.000 τόνους. Πέρσι είχαμε 150.000. Προβλεπόταν δηλαδή μια καλύτερη παραγωγή και με καλές τιμές, γιατί η Ιταλία είναι πολύ χαμηλά και η Ισπανία επίσης δεν είναι στα καλύτερά της. Τώρα είναι ερώτημα αν θα πάμε στις 250.000 γιατί μιλώντας με συναδέλφους από όλη την Ελλάδα, λένε ότι πάμε για πολύ λιγότερο. Στην Πελοπόννησο για παράδειγμα λένε ότι θα πέσουν πολύ χαμηλότερα, αλλά δεν μπορούμε ακόμα να δώσουμε ακριβείς αριθμούς.»

Ο ελαιουργός από τον Αποκόρωνα προέβη σε πρόβλεψη για την τιμή παραγωγού προσθέτοντας ότι απαιτείται έλεγχος για την υπόλοιπη εμπορική αλυσίδα, καθώς η ανατίμηση από το χωράφι στο ράφι διπλασιάζει το κόστος για τον καταναλωτή:

«Η τιμή του παραγωγού βλέπω να κυμαίνεται από 6 ως 8 ευρώ.  Ταυτόχρονα όμως υπάρχει μια τεράστια ψαλίδα από την τιμή του παραγωγού στην τιμή του καταναλωτή που σήμερα είναι γύρω στα 12 ευρώ η χαμηλότερη, τις παρακολουθούμε μέσω του ΣΕΒΙΤΕΛ (σ.σ. Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών Τυποποιήσεως Ελαιολάδου). Δεν υπάρχει έλεγχος; Όταν η τιμή διπλασιάζεται από τον παραγωγό στο ράφι, τότε κάποιος είναι ανεξέλεγκτος. Πώς μπορεί ο φουκαράς ο καταναλωτής να το δεχτεί;»

Τέλος, ο κ. Ρουμπεδάκης δήλωσε ότι οι τιμές δεν είναι επαρκείς για κάποιους παραγωγούς ώστε να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους. Υπογράμμισε ότι στο μεσοδιάστημα έχουν αυξηθεί εκθετικά τα κόστη παραγωγής και πρότεινε ως μοναδική λύση τη δημιουργία εταιριών στα πρότυπα άλλων χωρών της Μεσογείου που θα διαχειρίζονται καλλιέργειες πολλών παραγωγών ταυτόχρονα σε μια περιοχή:

«Τα 6 ευρώ δεν είναι αρκετά, γιατί από το 2021 ως το 2024 έχουν ανεβεί οι τιμές σε όλα, στα λιπάσματα, τα μεροκάματα, το ρεύμα, το πετρέλαιο, τους φόρους. Για να μείνει ο αγρότης στο χωράφι, να έχουμε παραγωγή λαδιού δική μας, πρέπει να δοθούν κίνητρα. Και το βασικό είναι η ομαδοποίηση.

Αυτές οι ομάδες παραγωγών να είναι ανώνυμες εταιρίες που θα μπορούν να πάρουν δικαιώματα, χρηματοδότηση και οι παραγωγοί να είναι μέτοχοι σε αυτές τις εταιρίες ώστε να διαχειρίζονται ενιαία μια μεγάλη περιοχή. Θα μπορούν να παίρνουν φτηνότερα όλα όσα απαιτούνται για την παραγωγή, θα έχουν φτηνότερες πρώτες ύλες και έτσι θα είναι βιώσιμες επιχειρήσεις. Στην Ιταλία και την Ισπανία αυτό γίνεται.

Για να γίνει όμως πρέπει να υπάρξει χρηματοδότηση. Να βοηθήσει το κράτος, να γίνει μια τράπεζα γης. Μια μεγάλη περιοχή θα μπορεί να απευθυνθεί σε μια τέτοια τράπεζα για να χρηματοδοτήσει την ομάδα παραγωγών της. Δεν έχουμε τέτοια τράπεζα εδώ όμως και οι συστημικές τράπεζες δεν βοηθάνε τους αγρότες. Είμαστε στο τελευταίο βαγόνι του τρένου», τόνισε ο Χανιώτης ελαιουργός.

zarpanews.gr