Η συνεχιζόμενη κινητοποίηση των ανθρώπων του πρωτογενούς τομέα αναδεικνύει με έντονο τρόπο τη συσσωρευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια που εδώ και χρόνια επικρατεί στην ελληνική επικράτεια. Παρά την ειρηνική πρόθεση της πλειονότητας των συμμετεχόντων, η παρουσία ορισμένων παραβατικών στοιχείων που δεν αποκλείστηκαν δυστυχώς, οδήγησε σε επεισόδια, τραυματισμούς και φθορές δημόσιας περιουσίας.
Η βία, όπου κι αν εμφανίζεται, δεν είναι στοιχείο επιτυχίας όπως νομίζουν αρκετοί, αλλά σύμπτωμα βαθύτερων ιστορικών και θεσμικών αιτιών. Η ελληνική πολιτεία, ήδη από την ταραχώδη περίοδο μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, αντιμετώπισε δυσκολίες για να διαμορφώσει ένα σταθερό διοικητικό υπόβαθρο. Παρά τις σημαντικές προόδους σε διάφορες εποχές, η χώρα δεν κατάφερε να αξιοποιήσει στο έπακρο το ανθρώπινο δυναμικό της ή να δημιουργήσει συνθήκες σταθερής ευημερίας, ιδιαίτερα για τη νέα γενιά επιστημόνων.
Οι χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κοινοβουλίου και δημοσίου τομέα, με επίκεντρο τις πελατειακές πρακτικές και τις ανορθόδοξες μεθόδους στελέχωσης, υπονόμευσαν την αξιοκρατία και την εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Όταν το δημόσιο συμφέρον δεν αναγνωρίζεται, τότε οι ικανοί και εργατικοί πολίτες αισθάνονται παραγκωνισμένοι, γεγονός που τροφοδοτεί κοινωνικές εντάσεις και λειτουργεί ανασταλτικά στην πρόοδο της χώρας.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, υπήρξαν και λίγοι άνθρωποι που με επιμονή και συνέπεια προσπάθησαν να επιδείξουν κάποιες θεσμικές αδυναμίες προτείνοντας διορθωτικές λύσεις.
Ανάμεσα σε αυτούς, βρίσκεται και η δική μου περίπτωση. Ο αγώνας που ξεκίνησα το 1993, όταν ακόμη υπηρετούσα ένστολος, συνεχίζεται πλέον για 33η συνεχόμενη χρονιά ως απόστρατος. Με μελέτες, εισηγήσεις και επίσημες παρεμβάσεις προσπάθησα να συμβάλλω στη θεσμική θωράκιση του κράτους, ειδικά σε ζητήματα που αφορούν στη διαχείριση δαπανών και κυκλοφορίας κρατικών οχημάτων. Παρ' όλα αυτά, οι εκκρεμότητες παραμένουν, γεγονός που καταδεικνύει πόσο αναγκαία είναι η συνέπεια, η διαφάνεια και η πολιτική βούληση για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.
Για όλα όσα συνέβησαν μεταξύ αγροτοκτηνοτρόφων και αστυνομικών δυνάμεων – που θίγουν διεθνώς τη χώρα – την κύρια ευθύνη φέρει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το προσωπικό της ελληνικής αστυνομίας – παιδιά του λαού είναι και όχι πλούσιων οικογενειών – εκτελούν εντολές της πολιτικής και φυσικής ηγεσίας του υπουργείου προστασίας του πολίτη και του αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ., αντίστοιχα.
Ευθύνες βέβαια φέρουν – επαναλαμβάνω – στο σύνολό τους και οι αγροτοκτηνοτρόφοι πού ενώ γνώριζαν τον πρότερο παραβατικό βίο ορισμένων συναδέλφων τους, δεν τους απέκλεισαν από τις κινητοποιήσεις. Τα γεγονότα λοιπόν αυτά επιβεβαιώνουν ότι στη χώρα χρειάζεται περισσότερος διάλογος, σταθερότητα και πολιτικές πρωτοβουλίες που θα αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και θα δώσουν προοπτική για το μέλλον. Ο συνεχιζόμενος σε μεγάλο βαθμό ακομμάτιστος, λαϊκός ξεσηκωμός αναδεικνύει το βάθος της κοινωνικής πίεσης και την ανάγκη προκήρυξης πρόωρων εκλογών.
Γιάννης Η. Κάκανος
Υπαστυνόμος Β’ ε.α.
και Facebook 
