Η Κίνα αποτελεί μία από τις ταχεία ανερχόμενες αγορές ελαιολάδου, καθώς σύμφωνα με το Γραφείο Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων του Γενικού Προξενείου της Ελλάδος στη Σαγκάη έχει ήδη ξεπεράσει τα 8 δισεκατομμύρια RMB (κινεζικό γουάν) και ο μελλοντικός ρυθμός ανάπτυξης αναμένεται να διατηρηθεί στο 8%-10%, βασιζόμενος κυρίως στις εισαγωγές, αλλά και στη σταδιακή επέκταση της τοπικής καλλιέργειας.
Διάσημες μάρκες
Στην Κίνα, υπάρχουν μάλιστα πλέον τρεις διάσημες τοπικές μάρκες ελαιολάδου (Luhua, Doriti, GreenGem), καθώς από το 2018 έως το 2023 η εθνική έκταση φύτευσης ελιών στη χώρα αυξήθηκε από 1,2 εκατομμύρια mu (1 mu=0,0667 εκτάρια) σε 2,03 εκατομμύρια mu, με καθαρή αύξηση 69%, ενώ η κινεζική βιομηχανία καλλιέργειας ελαιόδεντρων άνθησε κυρίως στις επαρχίες Gansu, Sichuan, Chongqing και Yunnan, όχι μόνο επιτυγχάνοντας καλές αποδόσεις, αλλά και καλλιεργώντας καλές ποικιλίες ελιάς κατάλληλες για την τοπική περιοχή.
Οι μικρές ούτως ή άλλως ελληνικές εξαγωγές ελαιολάδου παρουσιάζουν φθίνουσα τάση από 1,33 εκατ. ευρώ το 2000 σε 795 χιλ. ευρώ το 2024. Έτσι, δεδομένου ότι από τα 7,35 δισ. ευρώ του διμερούς εμπορίου Ελλάδας – Κίνας το 2024, τα 6,94 δισ. ευρώ αφορούν τις κινεζικές εξαγωγές προς την Ελλάδα έναντι μόλις των 414 εκατ. ευρώ των ελληνικών εξαγωγών προς την Κίνα, δεν αποκλείεται καθώς θα αυξάνεται η κινεζική παραγωγή ελαιολάδου να αρχίσουμε να εισάγουμε και να καταναλώνουμε και κινεζικό ελαιόλαδο…
Ο «υγρός χρυσός»
Το ελαιόλαδο έχει ιστορία χιλιάδων ετών στην περιοχή της Μεσογείου, γνωστό ως «υγρός χρυσός», «βασίλισσα των φυτικών ελαίων», «μεσογειακό μάννα» από τις δυτικές χώρες, και έχει βαθιά και εκτεταμένη επιρροή στην ιστορία και τον πολιτισμό των δυτικών χωρών, ενώ στην Κίνα ανάγεται στον όγδοο αιώνα μ.Χ., όταν εισήχθη από την Περσία μέσω του «Δρόμου του Μεταξιού».Ωστόσο, η ευρείας κλίμακας εισαγωγή της καλλιέργειας ξεκίνησε το 1964, όταν ο πρωθυπουργός Zhou Enlai επισκέφθηκε την Αλβανία και η τότε κυβέρνηση του παρουσίασε περισσότερα από 10.000 δενδρύλλια ελιάς. Ως το «Δέντρο Φιλίας Κίνας-Αλβανίας» που εισήχθη στην Κίνα, φυτεύτηκαν δοκιμαστικά σε 12 τοποθεσίες σε 8 επαρχίες και περιφέρειες στη λεκάνη του ποταμού Γιανγκτσέ.
Έκτοτε, μετά από μια μακρά περίοδο πειραματισμών και επίπονης εξερεύνησης από τους ελαιοπαραγωγούς, η Κίνα εντόπισε τις κατάλληλες περιοχές για την καλλιέργεια της ελιάς και έφερε την παραγωγή στο επίπεδο των μεσογειακών χωρών και δημιούργησε μια αλυσίδα ελαιοκομίας.
Το 1998, το Διεθνές Συμβούλιο Ελαιολάδου εξέδωσε τον «παγκόσμιο χάρτη ελιών» και για πρώτη φορά σημειώθηκε σε αυτόν η Κίνα, σηματοδοτώντας να γίνει μία από τις παγκόσμιες περιοχές διανομής ελιών, από την εισαγωγή έως την παραγωγή. Μπαίνοντας στον 21ο αιώνα, η ελαιοκομική βιομηχανία της Κίνας αναπτύσσεται πια με ταχείς ρυθμούς.
Πηγή: Έντυπη Έκδοση Ο.Τ./ Το Βήμα της Κυριακής
και Facebook 
