«Δεν έζησε απλώς – έδωσε αξία στη ζωή»: Ένας συγκινητικός αποχαιρετισμός στον Μανούσο Πουλινάκη

Ένας αποχαιρετισμός γεμάτος συναίσθημα και βαθιά εκτίμηση δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης Facebook, από την Εβελίνα Φραγκιαδάκη, για τον Μανούσο Πουλινάκη, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 56 ετών.

Η ανάρτηση αυτή, που αγγίζει ψυχές, δεν αποτελεί απλώς μια προσωπική εξομολόγηση, αλλά έναν ύμνο στην προσφορά, την καλοσύνη και το ήθος ενός ανθρώπου που άφησε βαθύ αποτύπωμα στην τοπική κοινωνία, τόσο ως Αντιδήμαρχος στον Δήμο Φαιστού, όσο και ως ενεργό μέλος της καθημερινότητας.

«Ωδή στον Μανούσο
Χοῦς ἦν — κι έγινε χώμα ξανά.
Μα τίποτα δεν χάνεται απ’ όσα άνθισαν με φως.
Ο Μανούσος, λεβέντης της ζωής,
έφυγε νωρίς — μα έζησε βαθειά.
Ήταν της πρώτης γραμμής,
μα όχι για δόξες ή χειροκροτήματα.
Ήταν εκεί, για τον άνθρωπο.
Για τον τόπο του. Για το σωστό.
Με το χαμόγελο όπλο του,
και την καλοσύνη του ασπίδα.
Και τώρα που σιωπά το σώμα,
μιλά η μνήμη.
Κι αν ο θάνατος τον πήρε,
η παρουσία του μένει.
Στην γυναίκα του, στα παιδιά του. Στη στάση του.
Στους ανθρώπους που στήριξε.
Σε όσους σήμερα στέκονται
και λένε: «καλός άνθρωπος».
Ο Μανούσος Πουλινάκης έφυγε από κοντά μας στα 56 του χρόνια. Νωρίς. Πάντα νωρίς είναι όταν φεύγει ένας άνθρωπος σαν εκείνον.
«Χοῦς ἦν καὶ εἰς χοῦν ἀπελεύσεται» – γιατί αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου. Κι όμως, αυτό που μένει και δεν πεθαίνει ποτέ, είναι η μνήμη. Η πράξη. Η αγάπη. Το ήθος. Η ευγένεια της ψυχής.
Ο Μανούσος ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που δε χρειάζονται πολλές λέξεις για να περιγραφούν. Ήταν παρών. Στην οικογένεια, στην κοινωνία, στον Δήμο, στη ζωή. Υπηρέτησε ως Αντιδήμαρχος με συνέπεια, με ευθύνη και με αφοσίωση, όχι για τις εντυπώσεις, αλλά για το αποτέλεσμα.
Πίστευε στην πράξη, όχι στα λόγια. Στη βοήθεια προς τον άλλο, όχι στην αδιαφορία. Είχε μια γνήσια, ανόθευτη καλοσύνη – από αυτές που λες σπάνιες. Και ένα χαμόγελο… που ήξερε να λειαίνει τις δυσκολίες.
Βοηθούσε πάντα όταν ο άλλος ήταν σε ανάγκη. Διακριτικά. Χωρίς να περιμένει τίποτα. Ήταν ο άνθρωπος που θα σου έλεγε: «Τι θέλεις; Πες μου και θα το κανονίσω». Κι αυτό από μόνο του είναι μια αρετή που δεν διδάσκεται – είναι χάρισμα καρδιάς.
Η απουσία του αφήνει πίσω ένα κενό. Αλλά η παρουσία του, όλα αυτά τα χρόνια, άφησε πίσω ένα αποτύπωμα. «Μνήμη δικαίου μετ’ εγκωμίων», λέει η Γραφή. Και ο Μανούσος άξιζε κάθε εγκώμιο.
Κοιτάζω την οικογένειά του, την κόρη του – που είναι πια και δικός μας άνθρωπος, δεμένος με την οικογένειά μου – και νιώθω πως το αίμα και η αγάπη του συνεχίζουν να κυλούν ανάμεσά μας. Αυτό είναι η αθανασία των ανθρώπων: όταν δεν πεθαίνουν στη μνήμη των ζωντανών.
«Ουκ απέθανεν, αλλά μετέστη…»
Μετέστη σε έναν άλλο τόπο, πιο ήσυχο, πιο γαλήνιο – εκεί που πηγαίνουν οι άνθρωποι που έζησαν τίμια, που στάθηκαν όρθιοι, που δεν λύγισαν.
Στον τόπο μας, στην Κρήτη, λένε πως "ήτανε άντρας μερακλής, κι ο χάρος τον εβάσταξε για την καλή του ζήση".
Ο Μανούσος ήταν ακριβώς αυτό: ένας μερακλής της ζωής, της προσφοράς, της ανθρωπιάς. Δεν έζησε απλώς – έδωσε αξία στη ζωή του.
Μανούσο,
Σε ευχαριστούμε.
Για όλα. Για τη γενναιοδωρία, για το ήθος, για το φως.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της κρητικής γης που θα σε αγκαλιάσει.
Καλό σου ταξίδι, φίλε, συγγενή, άνθρωπε.»