Σήμερα, σε ένα καφέ στο Ηράκλειο, εμφανίστηκε μια παρέα Ισραηλινών τουριστών. Κάθισαν, χαμογέλασαν, παρήγγειλαν. Κι ύστερα κοίταξαν τη Γιώτα, τη σερβιτόρα, και της είπαν: «Αν δεν αλλάξεις μπλούζα, δεν έχει tips» Η μπλούζα της Γιώτας έγραφε: «Free Palestine – Ελεύθερη Παλαιστίνη»
Η απάντησή της ήταν ήρεμη, καθαρή: «Δεν αλλάζω μπλούζα». Δεν το είπε με θυμό. Δεν σήκωσε φωνή. Το είπε όπως λέγονται τα πράγματα που δεν παζαρεύονται. Τους σέρβιρε κανονικά. Με επαγγελματισμό, όπως πάντα. Έφαγαν. Ήπιαν. Και έφυγαν χωρίς να αφήσουν τίποτα στο τραπέζι. Τίποτα υλικό τουλάχιστον. Γιατί αυτό που έμεινε δεν ήταν η απουσία φιλοδωρήματος. Ήταν η παρουσία μιας σταθερής στάσης. Η υπενθύμιση πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν λυγίζουν για λίγα ψιλά.
Η Γιώτα δεν έκανε καμία «επανάσταση». Απλώς στάθηκε εκεί, με τη μπλούζα της, με τη συνείδησή της. Κι αυτό, στις μέρες μας, είναι από μόνο του πράξη. Γιατί οι ιδέες δεν αλλάζουν με χρήματα. Και η αλληλεγγύη δεν είναι στολή που τη βγάζεις ανάλογα με τον πελάτη. Σε μια εποχή που όλα μοιάζουν διαπραγματεύσιμα, κάποιοι άνθρωποι θυμίζουν πως υπάρχουν ακόμα όρια, και λέξεις που δεν φοριούνται για διακόσμηση. Ελεύθερη Παλαιστίνη. Αξιοπρέπεια χωρίς εκπτώσεις.
και Facebook 
