Όταν ο θάνατος μοιάζει λύτρωση – Η συγκλονιστική οικογενειακή τραγωδία στο Ρέθυμνο και η συζήτηση για την ευθανασία
Η πράξη του 87χρονου ανοίγει ξανά τη συζήτηση για το δικαίωμα των ασθενών να ορίζουν το τέλος της ζωής τους.
Ένα συγκλονιστικό συμβάν που σημειώθηκε χθες στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου επαναφέρει στην επικαιρότητα ένα ζήτημα που πολλοί αποφεύγουν να συζητήσουν ανοιχτά: το δικαίωμα του ασθενή να ορίζει πώς και πότε θα φύγει από τη ζωή.
Ένας 87χρονος άνδρα στο Ρέθυμνο, βλέποντας τη σύζυγό του να υποφέρει από ανίατη ασθένεια και να βρίσκεται σε τελικό στάδιο καρκίνου, πυροβόλησε τη σύζυγό του και στη συνέχεια αυτοπυροβολήθηκε, σε μια πράξη που – σύμφωνα με τις αρχές – φαίνεται να έγινε με πλήρη συνείδηση και πρόθεση «λύτρωσης».
Η 85χρονη γυναίκα πέθανε ακαριαία, ενώ ο ίδιος διακομίστηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, όπου υπέκυψε λίγες ώρες αργότερα. Πριν προχωρήσει στην πράξη, κλείδωσε τον γιο του στο μπαλκόνι, απομακρύνοντάς τον από το δωμάτιο.
Ο θάνατος δεν τρομάζει. Η ασθένεια είναι ο πραγματικός φόβος
Όσο περισσότερο πλησιάζει κανείς την τρίτη ηλικία, τόσο περισσότερο γίνεται αντιληπτό ότι ο φόβος δεν κρύβεται στον θάνατο, αλλά στον τρόπο που θα έρθει. Ο πόνος, η εξάρτηση από άλλους, η σταδιακή κατάρρευση του σώματος, δημιουργούν ψυχολογικά και σωματικά αδιέξοδα για τον ίδιο τον ασθενή αλλά και για την οικογένειά του.
Πολλοί άνθρωποι εύχονται να «φύγουν όρθιοι» και δεν θέλουν να γίνουν βάρος σε κανέναν. Η ευχή «να πεθάνω στον ύπνο μου» δεν είναι μακάβρια· είναι μια έκφραση αξιοπρέπειας.
Μαρτυρίες και τραγωδίες: Όταν ο έλεγχος της ζωής χάνεται
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν εγκλωβισμένοι σε σώματα που δεν υπακούν. Μια γυναίκα με τετραπληγία, σε πρόσφατη μαρτυρία της, εξομολογήθηκε ότι τρέμει την ιδέα πως δεν θα έχει λόγο για το τέλος της. Όχι γιατί δεν την αγαπά η οικογένειά της, αλλά γιατί κανείς δεν μπορεί να ζήσει την απόλυτη εξάρτηση για πάντα.
Η ίδια δήλωσε πως δεν μπορεί ούτε μια τρίχα να αφαιρέσει από το πρόσωπό της χωρίς βοήθεια και δεν αντέχει την προοπτική να περάσει την υπόλοιπη ζωή της σε μια «δομή».
Δικαιώματα και συνείδηση: Μπορεί να υπάρξει μια νόμιμη επιλογή;
Ακριβώς όπως σήμερα καταγράφουμε την επιθυμία να γίνουμε δωρητές οργάνων, ίσως ήρθε η στιγμή να συζητήσουμε αν μπορούμε να ορίζουμε με ασφαλή, αυστηρό και ελεγχόμενο τρόπο το πώς θέλουμε να τελειώσει η ζωή μας, όταν η ιατρική δεν μπορεί να θεραπεύσει, παρά μόνο να παρατείνει τη φθορά.
Το να αναγκάζονται ασθενείς ή οικογένειες να καταφεύγουν στην αυτοχειρία ή ακόμα και στην ανθρωποκτονία από οίκτο, επειδή δεν έχουν πρόσβαση σε ιατρικά υποβοηθούμενο θάνατο, είναι ένα θέμα ηθικής αλλά και κοινωνικής ευθύνης.
Η πράξη στο Ρέθυμνο δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό – Είναι μήνυμα
Η πράξη του 87χρονου δεν πρέπει να ιδωθεί αποκλειστικά ως εγκληματική. Αντιθέτως, αποτελεί κραυγή απελπισίας σε ένα σύστημα που αγνοεί την ανάγκη αξιοπρεπούς τέλους, ιδίως για όσους δεν έχουν τα χρήματα να αναζητήσουν λύσεις στο εξωτερικό.
Δεν έχουν όλοι τις ίδιες αντοχές. Δεν έχουν όλοι τα ίδια όρια. Και δεν μπορεί ούτε το κράτος, ούτε η εκκλησία, ούτε καν η ίδια η οικογένεια, να αποφασίζουν πώς θα πεθάνει κάποιος άλλος, όταν δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να ζεις παγιδευμένος σε ένα σώμα που πεθαίνει μέρα με τη μέρα.
και Facebook 
