Ηράκλειο: Από top προορισμός… προοδευμένης παραίτησης – Αισθητική αναβάθμιση χωρίς λάμπες και καθαριότητα

Πόσο όμορφα, πόσο τακτοποιημένα τα έχουμε κάνει όλα σ’ αυτή την πόλη.

Με πρόγραμμα, με στρατηγική, με χαμόγελο στα δελτία Τύπου και μούτρα στον κάδο της γειτονιάς. Από τη μία, υπογράφουμε πανηγυρικά μνημόνια συνεργασίας για την «τουριστική ταυτότητα του Ηρακλείου». Από την άλλη, η μόνη ταυτότητα που αναγνωρίζεται διεθνώς είναι εκείνη του σκουπιδότοπου με θέα στο Κούλε.

Το marketing λέει «Heraklion: Feel the Experience». Ε, τη νιώθεις πράγματι. Με μύτη και παπούτσι. Στραγγίσματα ξεραμένα, βουνά απορριμμάτων και γωνιές που μετατρέπονται σε κοινωνιολογικά ντοκιμαντέρ. Μια πόλη που στα λόγια διαφημίζει βιωσιμότητα, και στην πράξη… σκοντάφτεις σε χυμένο καφέ και κακοτεχνία στην άκρη του πεζοδρομίου.

Και μην ξεχνάμε τη μάχη του πολιτισμού! Καθαρίσαμε, λέει, από τους μουσικούς του δρόμου. Γιατί άλλο οι μουσικοί του δρόμου κι άλλο οι μουσικοί της σκηνής – οι πρώτοι χαλάνε το εμπόριο, οι δεύτεροι παίζουν στα «Ηράκλεια» με μικρόφωνο από τα δημοτικά. Άλλωστε, τι να μας πουν οι κιθαρίστες στη Μεραμβέλλου;]

Μη σας κάνει εντύπωση. Εδώ δεν έχουμε ταμπού να φωνάξουμε ιδιώτες καθαριστές, αλλά έχουμε ταμπού να διορίσουμε μόνιμους εργαζόμενους στην καθαριότητα. Εδώ δεν έχουμε λεφτά για λάμπες στις γειτονιές, αλλά έχουμε για κονδύλια… «αισθητικής αναβάθμισης βιωματικού αστικού περιβάλλοντος». Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Η πραγματικότητα έχει μια απλή γεωμετρία: λεηλατημένα δέντρα, πεθαμένα παρτέρια, σπασμένες πλάκες, και μια διοίκηση που νομίζει πως το «place branding» είναι πιο σημαντικό από το να κατεβαίνει κάποιος τα σκαλιά της πολυκατοικίας του χωρίς να πέφτει σε μπάζα.

Εδώ δεν χάσαμε μόνο το δέντρο ή το δάσος. Χάσαμε και την αξίωση να τα διεκδικήσουμε. Μας έμαθαν να μην ενοχλούμαστε. Να λέμε «εντάξει μωρέ, τουλάχιστον μαζεύτηκαν τα σκουπίδια το Σάββατο». Κι έτσι ο συντηρητισμός, η σοβαροφάνεια, η ψευδοκουλτούρα και η ανικανότητα βαδίζουν χέρι-χέρι, χορεύοντας τον «χορό των χαμηλών προσδοκιών».

Κι εμείς; Άλλοτε θυμωμένοι, άλλοτε κουρασμένοι, παλεύουμε να μη συνηθίσουμε την ασχήμια. Αλλά το πιο τραγικό είναι ότι… την έχουμε συνηθίσει.