Στις συνοικίες του Ηρακλείου, το να κινηθεί κάποιος πεζός ισοδυναμεί με δοκιμασία.
Από την Κατσαμπά μέχρι τις Πατέλες, και από τον Μασταμπά ως τη Θέρισο, η εικόνα των πεζοδρομίων μόνο πολιτισμένη δεν είναι, επιβεβαιώνοντας ότι ο αστικός σχεδιασμός εξακολουθεί να αγνοεί τον άνθρωπο.
Σπασμένες πλάκες, ανύπαρκτα ή διαλυμένα κράσπεδα, δέντρα που ανασηκώνουν το λιγοστό πλακόστρωτο, αυτοκίνητα και μηχανάκια παρκαρισμένα πάνω στον πεζόδρομο, καθώς και τραπεζοκαθίσματα που παραβιάζουν τον δημόσιο χώρο, συνθέτουν τη σημερινή εικόνα.
Παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες για αναβάθμιση των περιοχών, η πραγματικότητα είναι πως τα προβλήματα των συνοικιών παραμένουν ανεπίλυτα για δεκαετίες. Οι υποσχέσεις περί “ανάπλασης” και “βελτίωσης της καθημερινότητας” παραμένουν λόγια, χωρίς αντίκρισμα για τον κάτοικο που παλεύει να κινηθεί ασφαλώς και αξιοπρεπώς στον δημόσιο χώρο.
Ποια “έξυπνη πόλη” μπορεί να διεκδικήσει διεθνή φήμη όταν δεν διαθέτει ούτε ασφαλή διάδρομο πεζών για ένα παιδί, έναν ηλικιωμένο, ένα άτομο με αναπηρία ή έναν εργαζόμενο που μετακινείται με τα πόδια;
Η εικόνα δεν είναι απλώς απογοητευτική. Είναι αποτέλεσμα συστηματικής αδιαφορίας και ανοχής στην αυθαιρεσία. Η έλλειψη ουσιαστικής αστικής πολιτικής, η απουσία ελέγχων, και η προτεραιοποίηση του αυτοκινήτου έναντι του πεζού, έχουν μετατρέψει πολλές γειτονιές σε αστικά πεδία αποκλεισμού για όσους δεν έχουν μέσο μετακίνησης.
Το πρόβλημα είναι δομικό και απαιτεί ριζική αλλαγή πολιτικής φιλοσοφίας. Η βιώσιμη πόλη του μέλλοντος δεν χτίζεται με πρόχειρες παρεμβάσεις και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, αλλά με:
-
Αστική προσβασιμότητα για όλους
-
Έλεγχο της παρανομίας στον δημόσιο χώρο
-
Προγραμματισμό έργων με βάση τον άνθρωπο
και Facebook 
