«Το ΕΣΥ ασθμαίνει, αλλά δε λυγίζει»: Συγκλονίζει φοιτητής Ιατρικής για την εμπειρία του στο Νοσοκομείο Χανίων

Θλιβερές διαπιστώσεις είχε την ευκαρία να κάνει ένας νέος φοιτητής ιατρικής, όταν πριν λίγες μέρες βρέθηκε στο Νοσοκομείο Χανίων λόγω νοσηλείας οικείου του προσώπου: «Η κατάσταση στο ΕΣΥ καθισταται ολοένα και πιο δυσχερής, γεγονός ιδιαιτερα λυπηρό σε μια εποχή που οι πολιτες έρχονται αντιμέτωποι με την αφαίμαξη των οικονομικών τους πόρων» επισημαίνει με επιστολή του zarpanews.gr o φοιτητής, Γιώργος Χατζάκης, τονίζοντας ότι «εμείς η σπουδάζουσα νεολαία οφείλουμε να διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες».

Η επιστολή

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στο Νοσοκομείο Χανίων, όπου νοσηλεύτηκε οικείο μου πρόσωπο, ένα νοσοκομείο το οποίο, όπως και τα υπόλοιπα του ΕΣΥ οδεύει προς μαρασμό ως απόρροια της καταστροφικής για τα πλατιά λαϊκά στρώματα πολιτικής που ακολουθούν οι κυβερνώντες μας τα τελευταία χρόνια.

Η παρουσία μου εκεί συνέβαλε καθοριστικά στην αποκρυσταλλωση της άποψης μου για το τι συμβαίνει στο δημοσιο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης και αποτέλεσε αγωνιστική υπενθύμιση για νέες διεκδικήσεις στον χώρο της υγείας!

Οι λιγοστοί νοσηλευτές που έχουν απομείνει, εξουθενωμένοι από την υπερεργασία παρείχαν κάθε δυνατή στήριξη και φροντίδα στη μητέρα μου αλλά και στους άλλους συνανθρώπους μας που νοσηλεύονταν. Οι γιατροί, πάρα τους πενιχρούς μισθούς που λαμβάνουν, τις υπερωρίες, τις ελλείψεις σε βασικά μέσα για την άσκηση του λειτουργήματός τους και την απαξίωσή τους από τον Υπουργό Υγείας, που πρόσφατα, μάλιστα, τους χαρακτήρισε «συμμορία της μιζέριας» κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για να απαλλάξουν τους πάσχοντες από τον πόνο τους.

Εξίσου σημαντικό είναι να αναφερθεί και η ιδιαιτέρως συγκινητική παρουσία και φροντίδα των συγγενών των ασθενών που παρά τις αντίξοες συνθήκες κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για την ανακούφιση του πόνου του προσφιλούς τους προσώπου, καθώς το προσωπικό δεν επαρκεί για να παράσχει την αντίστοιχη φροντίδα και βέβαια το ποσοστό της οικονομικής κάλυψης του κόστους των αποκλειστικών νοσηλευτριών από την πολιτεία είναι πενιχρό. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της ογδοντάχρονης συνοδού ασθενούς που ήταν κλινήρης δίπλα από εμάς, η οποία επί μία εβδομάδα δεν εγκατέλειψε την αγαπημένη της φίλη και το βράδυ την έπαιρνε ο ύπνος σε μια πλαστική καρέκλα δίπλα της.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, με γνώμονα την αγάπη τους προς τον συνάνθρωπο έχουν επιλέξει να αποδεικνύουν καθημερινά τα αλληλέγγυα αισθήματά τους και να στέκονται στο ύψος του χρέους τους

Η κατάσταση στο ΕΣΥ καθισταται ολοένα και πιο δυσχερης γεγονος ιδιαιτερα λυπηρό σε μια εποχή που οι πολιτες έρχονται αντιμέτωποι με την αφαίμαξη των οικονομικών τους πόρων. Σήμερα όπου οι νέοι γιατροί εγκαταλειπουν την χωρα για καλύτερες συνθήκες εργασίας διχως προοπτικές παλιννοστησης. Σε μια περίοδο που οι συνάνθρωποι μας ζητούν πιο επιτακτικά απο ποτέ ασφάλεια και ευημερία το σύστημα υγείας μας ασθμαίνει εξαιτίας της χρόνιας εγκατάλειψης του. Μεσα σε αυτο το πλαίσιο οι λειτουργοί της υγείας μοχθούν καθημερινά έτσι ώστε τα δημόσια νοσοκομεία να παραμείνουν οι τελευταίες “φωλιές ανθρωπιάς “. Δεν παραδίδουν τα εναπομείναντα τους όπλα, τις αξίες και τα ιδανικά τους, καθώς αρνούνται να εγκαταλείψουν το ρομαντισμό που συντροφεύει τα όνειρά τους για έναν κόσμο δικαιότερο.

Από την άλλη σε αυτήν τη συνθήκη «οι διαχειριστές του συστήματος», με την αδιαφορία τους, φροντίζουν άνθρωποι να οδηγούνται στην αυτοχειρία, επειδή δεν έχουν πρόσβαση σε φάρμακα για την αντιμετώπιση του καρκίνου τους, ηλικιωμένοι να σβήνουν σε καρότσες αγροτικών εξαιτίας της έλλειψης ασθενοφόρων και οδηγών και «αποδομούν» τις δομές απεξάρτησης που αποτελούσαν αχτίδα ελπίδας σε εκείνους που νικημένοι από τα πάθη τους αναζητούν να πιάσουν ξανά το νήμα της ζωής.

Αντικρίζοντας αυτή την δυστοπία η γενιά μας έχει ιερή υποχρέωση να ταχθεί στο πλάι των υγειονομικών, αξιώνοντας ένα δημόσιο σύστημα υγείας στο οποίο θα νοσηλεύονται με αξιοπρέπεια οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας, οι γονείς μας, τα αδέρφια μας και κάθε μέλος του κοινωνικού συνόλου. Εμείς η σπουδάζουσα νεολαία οφείλουμε να διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερους μισθούς και εξοπλισμό για τα νοσοκομεία μας προκειμένου οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι διασώστες, τα άτομα που φροντίζουν για την καθαριότητα και τη λειτουργία των δομών υγείας να ασκούν απρόσκοπτα το λειτούργημά τους! Οποιαδήποτε ανοχή σημαίνει υποταγή σε μία συνθήκη που δεν μας καλύπτει και που συνιστά εξόφθαλμη παραβίαση των δικαιωμάτων μας!

Εμείς οι νέοι οφείλουμε να δυναμώσουμε τη φλόγα του αγώνα για την ανατροπή εκείνων που “λυμαίνονται” τις ζωές μας! Άλλωστε έχουμε χρέος να αγωνιστούμε προκειμένου να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου οι θλιμμένοι της οικουμένης “θα βρούνε γωνία να ακουμπήσουν “. Έτσι μόνο θα ΄χει νόημα το σύντομο πέρασμά μας!

*Θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς την διευθύντρια της Ορθοπεδικης κλινικής του Νοσοκομείου Χανιων κ. Κατερίνα Μανιμανάκη, τους λοιπούς γιατρούς καθώς και όλο το ιατρονοσηλευτικο προσωπικό για τη φροντίδα που παρείχαν στην μητέρα μου!

Γεώργιος Χατζάκης

Φοιτητής στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης