Σοκάρει ο Ιωάννης Σφυράκης που έχασε τον γιο του σε τροχαίο: «Ζούμε στην χώρα του "μην σου τύχει"»

Μια φωτογραφία, ένα σημείο στον δρόμο και ένα διαρκές «γιατί» συνθέτουν τη σιωπηλή μάχη του Ιωάννη Σφυράκη, ο οποίος εδώ και τρία χρόνια αναζητά δικαίωση για τον θάνατο του γιου του, Μιχάλη, σε ένα δυστύχημα που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.

Ο νεαρός οδηγός, που κινούνταν με δίκυκλο επί της Λεωφόρου Σπύρου Λούη, δεν παραβίασε κανέναν κανόνα. Φορούσε κράνος και προστατευτικό εξοπλισμό, η ταχύτητά του δεν ξεπερνούσε τα 40 χλμ/ώρα. Κι όμως, ένα φρεάτιο με υψομετρική απόκλιση από το οδόστρωμα, σε συνδυασμό με την παρουσία μεταλλικών κολωνακίων, αποδείχθηκε μοιραίο.

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας

Ο Μιχάλης έχασε την ισορροπία του, όταν η μπροστινή ρόδα του δικύκλου του «βυθίστηκε» στο υποβαθμισμένο φρεάτιο. Η μηχανή εκτράπηκε από την πορεία της και καρφώθηκε στα κολωνάκια που οριοθετούν τον χώρο γύρω από το Ολυμπιακό Στάδιο. Η πρόσκρουση ήταν βίαιη. Το κράνος τον προστάτεψε, όμως το χτύπημα στην κοιλιακή χώρα ήταν καθοριστικό.

Μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο, όπου υποβλήθηκε σε πολύωρη χειρουργική επέμβαση. Οι γιατροί κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια, αλλά είκοσι ημέρες μετά, ο Μιχάλης υπέκυψε στα τραύματά του.

Ελλείψεις στην οδική υποδομή και ευθύνες που δεν αποδόθηκαν

Ο πατέρας του, συγκλονισμένος αλλά ψύχραιμος, περιγράφει τα γεγονότα με πικρή διαύγεια: «Αν υπήρχε μπάρα αντί για τα μεταλλικά κολωνάκια, το παιδί μου θα είχε σωθεί», δηλώνει, στηλιτεύοντας τις κακοτεχνίες στο οδικό δίκτυο και τη διαχρονική αδιαφορία των αρμόδιων φορέων.

«Κάθε φορά που ακούω ότι χάνεται ένα παιδί ξαναχάνω τον γιο μου. Με το τρένο στα Τέμπη ξανά έχασα 57 φορές τον γιο μου. Κάθε παιδί που χάνεται ξαναχάνουμε το παιδί μας. Εμείς ξαναζούμε όλοι αυτή την ιστορία», συνοψίζει.

«Δεν είναι κάτι που μπορεί να το διαχειριστεί ο άνθρωπος. Θλίβομαι για πολλά πράγματα. Θλίβομαι γιατί δεν έζησε ο ίδιος, αυτά που όλοι εμείς πιθανότατα τα χαιρόμαστε» προσθέτει καταλήγοντας πως οι γονείς που χάνουν τα παιδιά του πρέπει να μάθουν να ζουν με μια μόνιμη αναπηρία.

«Είναι μια μόνιμη αναπηρία αυτή που σέρνουμε εμείς οι γονείς»