Ηλιάνα Μαλίχιν: Η οινοποιός που αναγεννά τη Γη της Κρήτης – «Η σχέση μου με το νησί είναι σχεδόν καρμική»
«Η σχέση μου με την Κρήτη είναι σχέση καρμική. Παρότι γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, πάντα ένιωθα παιδί της Κρήτης και συγκεκριμένα της Λαμπινής, του χωριού της μητέρας μου που πέρασα μέρος από τα καλοκαίρια μου.
Είχα βάλει από μικρή στόχο ζωής να φύγω από την Αθήνα που δεν μου ταίριαζε καθόλου και να μείνω στη Λαμπινή. Φυσικά και όλες μου οι κινήσεις ήταν μεθοδευμένες προς αυτή την κατεύθυνση.
Σπούδασα γεωπονική στο Ηράκλειο Κρήτης και έφυγα μόνο για 1,5 χρόνο όταν και έκανα στην Αθήνα το μεταπτυχιακό μου στην Οινολογία. Το ότι θα επέστρεφα ήταν μονόδρομος. Έτσι τα τελευταία χρόνια μένω στο χωριό μου.
Δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου μακριά από τη γη, το αμπέλι, τις ελιές, τα άγρια και συνάμα όμορφα τοπία της Κρήτης μας. Η σύνδεση ήταν μοιραία. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή να φτάνω στο Ρέθυμνο με το καράβι, να περπατώ και να νιώθω το πόδια μου να γίνονται ένα με τη γη.
Ούτε για μια στιγμή δεν έχω μετανιώσει την απόφαση που πήρα, παρότι έχω επιλέξει να μένω μόνη καθώς η οικογένεια μου μένει στην Αθήνα», εξομολογείται η οινοποιός Ηλιάνα Μαλίχιν στο ΒΗΜΑ για την πορεία που την οδήγησε να χτίσει τη ζωή της στη Λαμπινή Ρεθύμνου.
Με πείσμα, δουλειά και πίστη στο όνειρο, η Ηλιάνα κατόρθωσε να αναβιώσει το Βιδιανό (μια αυτόριζη ρεθυμνιώτικη ποικιλία αμπελιού), να στρέψει τους ντόπιους καλλιεργητές στη βιολογική αμπελουργία και να αναγεννήσει τους κατεστραμμένους από την πυρκαγιά του 2022 αμπελώνες της στις Μέλαμπες.
«Η σύνδεση με τη γη μάς διδάσκει την αγάπη, την ενσυναίσθηση, την υπομονή και την επιμονή. Όποιος επιλέγει πραγματικά να βρίσκεται κοντά στις ρίζες του και τη γη δεν μπορεί να μην έχει κατανόηση για τους ανθρώπους, δεν μπορεί να μην αγαπά, δεν μπορεί να μην έχει ελπίδα, να μην είναι δημιουργικός.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μπορεί και αντλεί μια ανομολόγητη δύναμη για να συνεχίζει. Όταν η φιλοσοφία ζωής συνδέεται με τη ροή και την ενέργεια της φύσης, διαμορφώνεται και ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. Έτσι, όλες αυτές οι αξίες μάς ακολουθούν σε κάθε πτυχή της ζωής μας», προσθέτει η Ηλιάνα.
Η αγάπη και ο σεβασμός των παλιών για τη γη λειτουργεί σαν διαρκής υπενθύμιση για εκείνη. «Έχω επιλέξει να ζω κρατώντας πολλά στοιχεία από την παλιά αυθεντική Κρήτη τα οποία, αναπόφευκτα, είναι προσαρμοσμένα στις τωρινές συνθήκες.
Την ανοιχτή καρδιά των Κρητικών, τη φιλοξενία, το χαμόγελο γεμάτο αγάπη που αγκαλιάζει από τον ξένο μέχρι τον δικό μας άνθρωπο. Την αντρειοσύνη, την εντιμότητα. Την παρατηρητικότητα των γηραιότερων ώστε να βγάλουν συμπεράσματα ζωής.
Την παράδοση τόσο σε επίπεδο πολιτιστικό αλλά και γαστρονομικό. Τη γεύση. Μου αρέσει η αυτονομία και αυτάρκεια που υπάρχει στο νησί. Ακόμα και να μείνεις αποκομμένος σε ένα βουνό είναι εύκολο να ζήσεις αξιοποιώντας τα προϊοντα που σου δίνει η γη».
«Έχω επιλέξει να ζω κρατώντας πολλά στοιχεία από την παλιά αυθεντική Κρήτη τα οποία, αναπόφευκτα, είναι προσαρμοσμένα στις τωρινές συνθήκες».
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Εκείνη η πλευρά που ως μπερδεμένο κουβάρι ξετυλίγεται άναρχα, κάνοντας κόμπους άλυτους. Μια άλλη πλευρά που άθελα ή ηθελημένα αλλοιώνει την κρητική ταυτότητα και τις αξίες της.
Η Ηλιάνα σχολιάζει: «Δεν μπορώ να δεχτώ ότι πλέον λεβεντιά είναι να φοράμε μαύρα ρούχα και να βγαίνουμε έτοιμοι για καβγά λειτουργώντας με ασέβεια προς τον συνάνθρωπο, ότι τιμή πάει να πει κρατάμε πιστόλι και εκφοβίζουμε ή το χρησιμοποιούμε για εντυπωσιασμό όντες μεθυσμένοι.
Είναι αδιανόητο να συγχέουμε την αρρενωπότητα και την υπόληψη με αυτούς που επιλέγουν να πίνουν «κούπες» αψηφώντας τις ολέθριες συνέπειες προς τον εαυτό τους αλλά και τους γύρω τους εφόσον αμέσως μετά θα πιάσουν το τιμόνι και θα γίνουν κινούμενος θάνατος.
Η «κούπα» παραδοσιακά δεν υπήρξε ποτέ στον πολιτισμό της Κρήτης. Οι παλιοί Κρήτες έπιναν ένα ποτήρι κρασί το πρωί για να τους κρατήσει δυνατούς να δουλέψουν στα χωράφια τους. Ήταν θερμίδες για εκείνους.
Στα γλέντια έπιναν πάντα με μέτρο ώστε να μπορούν να συνοδεύουν την παρέα στις καντάδες και να συμμετέχουν όλοι σε αυτό το γεγονός που εμπεριείχε σύνδεση με τον συγχωριανό και επικοινωνία.
Ουδέποτε στην ιστορία το ποτό και τα όπλα ήταν επιβολή ανδρισμού και αξιοσύνης. Είμαι στη δυσάρεστη θέση να πω οτι βρισκόμαστε σε μια πολύ μεγάλη σύγχυση και δυστυχώς με τις ευλογίες των αρχών και του κράτους που πολλές φορές κάνουν τα στραβά μάτια σε αυτά τα προβλήματα, για ευνόητους λόγους».
και Facebook 
