Ο Δήμος Μυλοποτάμου δίνει το καλό παράδειγμα για την αφισορύπανση

Η πολιτιστική σκηνή της Ελλάδας βρίσκεται σε πλήρη άνθιση, με τα έργα των καλλιτεχνών και των θιάσων να στολίζουν κάθε γωνιά, κάθε στύλο και κάθε δέντρο. Ναι, καλά καταλάβατε.

Η κομματική αφισορύπανση έχει παραδώσει τη σκυτάλη στην… καλλιτεχνική. Δε φτάνει που για χρόνια ολόκληρα κοιτάζαμε τις μούρες των πολιτικών σε κάθε επιφάνεια, τώρα βλέπουμε και τα καλλιτεχνικά αριστουργήματα να κρέμονται παντού.

Φανταστείτε το: σε κάθε πόλη, χωριό, και οικισμό της Κρήτης, οι αφίσες των καλλιτεχνών καλύπτουν κάθε πιθανή επιφάνεια. Δεν υπάρχει στύλος, δέντρο ή τοίχος χωρίς μία πολύχρωμη αφίσα που προαναγγέλλει την επόμενη πολιτιστική εκδήλωση. Είναι σαν να ζούμε μέσα σε ένα ατελείωτο πανηγύρι, όπου ο πολιτισμός συναντά την οικολογική καταστροφή.

Μιλάμε για μια πραγματική ντροπή που δείχνει το επίπεδο του πολιτισμού μας. Είμαστε τόσο πνευματικοί και πολιτισμένοι, αλλά την ίδια στιγμή δε σεβόμαστε τίποτα. Τίποτα! Εδώ υπάρχει αυστηρή νομοθεσία για το ξεπερασμένο αυτόν τρόπο διαφήμισης, αλλά ποιος νοιάζεται; Ο νόμος λέει ότι ο ρυπαίνων πληρώνει, αλλά στην πράξη δεν πληρώνει κανένας. Είναι σαν να λέμε ότι οι αφίσες έχουν ελεύθερη βούληση και αποφασίζουν να κρεμαστούν όπου βρουν.

Και ας μιλήσουμε για τους δήμους, αυτούς τους απίθανους δημοκρατικούς θεσμούς που δεν θέλουν να σπάσουν αυγά. Δεν θέλουν να χαλάσουν τις καρδιές τους με τους δημότες-ψηφοφόρους. Όχι όλοι οι δήμοι, όμως.

Ο Δήμος Μυλοποτάμου αποτελεί το λαμπρό παράδειγμα. Αυτός ο πρωτοπόρος δήμος έχει οργανώσει εντυπωσιακές εκδηλώσεις, αλλά με μία σημαντική διαφορά: στις 8 Σεπτεμβρίου, έχει οργανωθεί ειδική εκδήλωση για να μαζευτούν όλες οι αφίσες και τα μπάνερς που έχουν μπει για τις εκδηλώσεις. Μπράβο τους!

Ας ελπίσουμε ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι δήμοι το παράδειγμά τους, μιας και φαίνεται αδύνατο να εφαρμόσουν τον νόμο. Γιατί, αν μη τι άλλο, είμαστε λαός που αγαπάει τον πολιτισμό. Έτσι, λοιπόν, ας τον αγαπήσουμε και ας τον σεβαστούμε – χωρίς να γεμίζουμε κάθε γωνιά με αφίσες που τελικά κάνουν τον τόπο μας να μοιάζει με κακόγουστο πανηγύρι.

Άραγε, θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε τον πολιτισμό μας να ανθίζει χωρίς να ρυπαίνουμε το περιβάλλον; Ίσως η κίνηση του Δήμου Μυλοποτάμου να είναι το πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Αν μη τι άλλο, είναι μια αρχή. Και όπως λένε, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Ή, στην περίπτωσή μας, το ήμισυ του… αφισοκολήματος.