Ωσάν τση μάνας τη στοργή, στοργή δεν είναι άλλη, κι ούτε υπάρχει αλλού ποθές αγάπη πια μεγάλη,
γιατί εκείνη σε γεννά, εκείνη σε θηλάζει, αυτή σαν πέσεις και βαρείς κλαίει κι αναστενάζει.
Αυτή σε πάει στο σχολειό κι αυτή σε ‘ποχερίζει και καθεμιά σου πεθυμιά τη ζήση τζη ορίζει.
Εκείνη κάνει υπομονή σ’ όλα τα ξενινιάτα κι εκείνη σε σταυροκοπά σ’ όποια κι αν πάρεις στράτα.
Αυτή και όταν παντρευτείς σου δίνει την ευχή τζη, κι η έγνοια τζη δε σταματά σε όλη τη ζωή τζη.
Βάλε ένα σάκο, πρόσεχε, κοντό πεινάς παιδί μου; ετούτανα γροικώ κι εγώ σε όλη τη ζωή μου.
Αυτή ‘χει τα κοπέλια σου δύο φορές παιδιά της και με κανάκια κι αρμηνειές κρατεί ντα στην ποδιά της.
Μάνα θα πεις όντε πονείς, μανούλα σαν φοβάσαι, και αχ, βρε μάνα τσι φορές που λυπημένος θα ‘σαι.
Η μάνα πάντα γίνεται γέφυρα και θυσία για να θωρεί στα μάτια σου να λάμπει η ευτυχία.
Κι όταν θα φτάσει η στιγμή που αναπνιά δεν θα ‘χει θα δεις πως σαν τση μάνας σου αγάπη δεν υπάρχει!
Βαγγέλης Τιτάκης
Καθηγητής Θεολογίας-Μουσικοσυνθέτης
και Facebook 
