Με ένα συγκινητικό ποίημα του Ντίλαν Τόμας αποχαιρετάει τον πατέρα του ο Οδυσσέας Γραμματικάκης

Ο γιος του σπουδαίου Γιώργου Γραμματικάκη, Οδυσσέας αποχαιρετάει τον πατέρα του με ένα συγκινητικό ποίημα από τον θρυλικό Ντίλαν Τόμας.

Σε μετάφραση στα ελληνικά:

ΣΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΝΥΧΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΙΣ: ΝΥΧΤΑ ΚΑΛΩΣ ΝΑ ’ΡΘΕΙΣ

Σαν έρθει η νύχτα να μην πεις: νύχτα καλώς να ’ρθείς,
πρέπει να καιν τα γηρατειά όταν πεθαίνει η μέρα·
μ’ οργή, με λύσσα ξέσπασε στον δήμιο της αυγής.

Τον ζόφο αν δίκαιη πληρωμή τον βρίσκει ο στοχαστής
μιας κι η φωτιά του λόγου του δεν λάμπει πέρα ώς πέρα,
σαν έρθει η νύχτα δεν θα πει: νύχτα καλώς να ’ρθείς.

Ο ενάρετος, εξάγγελος μιας μέλλουσας γιορτής,
σαν βλέπει τα έργα του τα ισχνά ξεβράσματα στην ξέρα
με λύσσα και μ’ οργή ξεσπά στον δήμιο της αυγής.

Ο κυνηγός ο αγέρωχος, του ήλιου ο υμνητής,
που αργά εμαθε πως την οικτρή του ήλιου υμνούσε εσπέρα,
σαν έρθει η νύχτα δεν θα πει: νύχτα καλώς να ’ρθείς.

Ο μελλοθάνατος, στο φως που φθίνει πια της γης
το ξέρει ότι το φως γελά σκορπώντας στον αίθερα,
με λύσσα και μ’ οργή ξεσπά στον δήμιο της αυγής.

Κι εσύ, σου δέομαι, στα πικρά που πας ύψη να βγεις,
κατάρα δώσε μου κι ευχή το δάκρυ σου, πατέρα.
Σαν έρθει η νύχτα να μην πεις: νύχτα καλώς να ’ρθείς.

Μ’ οργή, με λύσσα ξέσπασε στον δήμιο της αυγής.

Ποιος ήταν ο Ντίλαν Τόμας.

Ο Ντύλαν Τόμας (ή Ντάλαν Τόμας, αφού έτσι προφέρεται στα κελτικά το μικρό όνομα Dylan: «θαλασσογέννητος») γεννήθηκε στο Σουώνση της Ουαλίας τον Οκτώβριο του 1914. Πέθανε μόλις 38 χρόνια αργότερα, τον Νοέμβρη του 1953, σ’ ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, όχι όμως χωρίς να έχει θεμελιώσει προηγουμένως τη φήμη του ως ενός εκ των εξοχότερων ποιητών του 20ού αιώνα.

Η βιλανέλα “Do not go gentle into that good night”, ανήκει στα διασημότερα ποιήματα του καιρού μας και έχει μεταφραστεί πολλές φορές στα ελληνικά. Η απόδοση που ακολουθεί τηρεί πιστά τους κανόνες του είδους: 19 στίχοι μοιρασμένοι σε έξι τρίστιχες στροφές και μια μονόστιχη, που σ’ όλους ακούγονται δύο, οι ίδιες πάντα, ρίμες. Άλλο γνώρισμα της βιλανέλας είναι οι δύο επωδικοί στίχοι (ρεφραίν) που εναλλάσσονται στο πέρας κάθε στροφής ενώ ο ένας απ’ αυτούς απαντά και στην αρχή του ποιήματος.