Λίγες σκέψεις με αφορμή τα Τέμπη και εν είδη ημερολογίου με την ελπίδα στο μέλλον να ξαναγυρίσουμε πίσω και να δούμε πάλι τι σκεφτόμασταν και τα όσα έγιναν και οι συνθήκες να έχουν βελτιωθεί.
Τον τελευταίο καιρό υπάρχει, έντονα, στον κοινωνικό ιστό η αίσθηση ότι συνέχεια κάτι γίνεται και ότι όλα γίνονται λάθος. Δεν έχει υπάρξει ένα διάστημα ενός χρόνου με μια σχετική ηρεμία. Αυτά που συμβαίνουν είναι και πολλών διαφορετικών κατηγοριών δλδ. Πόλεμος, δυστυχήματα λόγω καιρικών συνθηκών φωτιές, εμπρησμοί, πανδημία, σεισμοί. Οπότε με αφορμή τα παραπάνω είναι εύλογο το ερώτημα του Πώς έχουμε αποφασίσει να πηγαίνουμε μπροστά. Πώς λειτουργούν τα πράγματα, η οργάνωση, οι υποδομές, το Κράτος, η κοινωνία, ο κάθε ένας μας. Στην τύχη? Με πονηριά? Με ανευθυνότητα? Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι κάπως τα κουτσοβολεύουμε να κουτσογίνουν να κουτσοπεράσει ο καιρός και κάποια στιγμή που έρχονται τα αποτελέσματα των πράξεων και παραλείψεων μας πάντοτε εκπλησσόμαστε. Για λίγο. Τα ψιλό τακτοποιούμε λίγο και γίνεται πάλι.
Αναφορά στις υποδομές του επίμαχου τρένου: Εντύπωση κάνει η αναφορά ότι είχε αγοραστεί ένας μηχανισμός ο οποίος δεν είχε τοποθετηθεί ή τοποθετήθηκε μερικώς ενώ αργότερα αντιστρέψανε καλώδια και αργότερα έπρεπε ο μηχανισμός αυτός να ανανεωθεί αλλά δεν ανανεώθηκε κλπ κλπ. Εν τέλει δημιουργείται η πεποίθηση ότι το θέμα δεν είναι το πού δίνονται τα λεφτά αλλά ότι δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτό που πήραμε (βλ. έργα υποδομών Ολυμπιακών Αγώνων 2004 κλπ κλπ).
Το ερώτημα είναι: Ενδιαφέρεται κανείς? Και δεν αναφέρομαι μόνο στους διοικούντες/κυβερνώντες. Με αυτά τα τρένα έχουμε λίγο πολύ ταξιδέψει όλοι δεκάδες ή εκατοντάδες φορές, Ωστόσο, ποτέ δεν είδαμε κανένα, είτε ακόμα και επιβάτη, να ενδιαφέρεται να προασπίσει τα στοιχειώδη δικαιώματά του. Για παράδειγμα, εάν έχει ένα τρένο μία ή δύο ώρες καθυστέρηση, δεν έχει την στοιχειώδη οργάνωση, υποδομή δεν είδαμε ποτέ να μαζεύονται 10, 20, 30 επιβάτες μαζικά να διαμαρτυρηθούν στοιχειωδώς και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Γιατί δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί την έννοια και την δυναμική της συλλογικής δράσης. Γιατί λειτουργούμε ως κοινωνία σα να είμαστε μονάδες. Αλλά και ως μονάδα μπορεί να έχουμε διεκδικήσει νόμιμα δικαιώματά μας και να έχουμε διαμαρτυρηθεί και εν τέλει και να το πετύχαμε κάποτε να δικαιωθούμε ως μονάδα. Μπορεί. Ϊσως. Αν σκεφτείς, όμως, ότι από την βάση της πυραμίδας ως την κορυφή για το ίδιο ζήτημα (υποδομές, υπηρεσίες κ.α.) ο κανόνας είναι ότι ‘θα μπεις στο τρένο’, ‘θα διαμαρτυρηθείς περιστασιακά’ (εν είδη ξεσπάσματος) ‘θα ξανά μπεις’, ‘θα ξανά διαμαρτυρηθείς περιστασιακά’ θα συνεχίσεις την ζωή σου. Και μετά ξεχνάς και θα ξεχάσεις και όταν πας να ψηφίσεις αλλά και όταν ξανά ταξιδέψεις.
¨Όλα στην τύχη και όλα στον αυτόματο.
Περί ηχογραφήσεων μχανοδηγών: Ακούγοντάς τις είναι σαφές ότι μισή ώρα πριν είχε γίνει το ίδιο λάθος αλλά χωρίς θανατηφόρο αποτέλεσμα. Είναι σαφές ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος λόγω απειρίας λειτούργησε όπως λειτούργησε. Διότι ο ίδιος εάν αποκτούσε εμπειρία ίσως να ήταν κατάλληλος. Ϊσως πάλι και όχι. Δεν μπορούμε καν να γνωρίζουμε αν ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος έκανε λίγο προηγουμένως το ίδιο λάθος, είχε την διαύγεια να καταλάβει ότι θα το ξανά κάνει. Ωστόσο, δεν είναι σαφές ότι έκανε λάθος. Δηλαδή αν ήταν και το ίδιο το σύστημα, ενδεχομένως, προβληματικό και εν τέλει και με την δέουσα προσοχή δεν θα αποτρεπόταν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Θέματα τα οποία θα τα κρίνει ο φυσικός Δικαστής.
Η έννοια της ευθύνης: Με ποια κριτήρια αναμένουμε και απαιτούμε να υπάρχει μεμονωμένη ευθύνη είτε του σταθμάρχη είτε εκείνου που τον έβαλε στην θέση αυτή όταν δεν υπάρχει καθημερινή ευθύνη. ¨Όταν επί σειρά ετών ο σιδηρόδρομος, εν προκειμένω, λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο πώς περιμένουμε και αξιώνουμε την ανάληψη της ευθύνης μεμονωμένα από κάποιον ? Δηλαδή για να αναλάβει ο Χ, Ψ σταθμάρχης την αποκλειστική ευθύνη θα πρέπει όλα τα συστήματα να λειτουργούν, να υπάρχουν υπερσύγχρονοι πίνακες ελέγχου και πρόγραμμα τηλεδιοίκησης, να έχει δικλίδες ασφαλείας, να υπάρχει δεύτερο, τρίτο τέταρτο άτομο σε πραγματική βάρδια/υπερωριακή εργασία το οποίο θα ελέγχει και θα διπλό ελέγχει και θα επιβεβαιώνει. Γενικά αν ΔΕΝ υπάρχει σειρά υπευθύνων δεν γίνεται να αξιώνει κανείς αποκλειστική και μεμονωμένη ευθύνη και εν τέλει όλο αυτό το σύστημα και πεδίο μεταφορών θα πρέπει να είναι έτσι δομημένο και οργανωμένο ώστε εάν ο οποιοσδήποτε ως μονάδα κάνει λάθος αυτό να μπορεί να το επαναφέρει σε ορθή πορεία, ροή και λειτουργία. Διότι τον ανθρώπινο παράγοντα δεν μπορείς να τον αποκλείσεις. ΠΟΤΕ.ΠΟΤΕ.ΠΟΤΕ. Διότι ακόμα και λάθος να μην έκανε –έστω ότι πάθαινε εγκεφαλικό/καρδιακό επεισόδιο- τότε τι θα λέγαμε?
Βασικό πρόβλημα των ημερών και της εποχής μας είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται ακόμα και για το πιο απλό πράγμα. Περνάς από έναν δρόμο, έχει μια λακκούβα, την αποφεύγεις, το επόμενο δευτερόλεπτο συνεχίζεις την ζωή σου κανονικά. Αυτός που βρίσκεται πίσω σου, ενδεχομένως, να μην την αποφύγει. Το λιγότερο που θα μπορούσες να κάνεις είναι να ενεργήσεις προληπτικά και προστατευτικά, να πάρεις έναν κουβά ή όποιο αντικείμενο βρεις να το θέσεις ως σημάδι επισήμανσης να καλύψεις την λακκούβα ή να καλέσεις τον Δήμο.
Με λίγα λόγια δεν υπάρχει το οποιοδήποτε ενδιαφέρον από κανέναν για την διατήρηση/συντήρηση οτιδήποτε κοινού. Υπάρχει κρατική είτε κοινωνική είτε ατομική απαξίωση για οτιδήποτε κοινό. Αντίθετα, θριαμβεύει πάντοτε το θεώρημα του ‘Εφόσον όλοι αδιαφορούν δεν γίνεται να ενδιαφέρομαι εγώ’.
Εάν, ωστόσο, γνωρίζαμε ότι για ο,τιδήποτε συμβαίνει υπάρχει ένα Κράτος Πρόνοιας να ενδιαφερθεί δεν θα συμπεριφερόμασταν με αυτόν τον τρόπο. ¨Όταν η Βείκου έχει ασφαλτοστρωθεί προ έτους και σήμερα είναι χειρότερη από πριν πώς περιμένει κανείς εξέλιξη σε μείζονα θέματα. Για το αν θα γίνει update/upgrade σε έναν μηχανισμό δεν είναι κάτι στο οποίο εμείς οι πολίτες μπορούμε να επέμβουμε ακόμα και αν ήμασταν υπάλληλοι διότι αν δεν ενδιαφερθεί το Κράτος, οι Διοικούντες και η Διαχείριση να γίνει αυτό δεν μπορεί να γίνει. Τελεία.
Πένθος:Είμαστε πλέον στα πολύ βαθιά των social media τα οποία δεν είναι προέκταση της ζωής μας αλλά κομμάτι της ζωής μας που σημαίνει ότι αν εγώ βιώνω ένα πένθος, ενώ, προφανώς, παραμένει το δικαίωμά μου να το διαχειριστώ είτε στα μπουζούκια είτε στο σπίτι, ταυτοχρόνως ένα κομμάτι του πένθους θα εκτεθεί σε μάτια τα οποία θα κρίνουν (θετικά ή αρνητικά)οπότε κρινόμαστε ακόμα πιο έντονα και διυλίζουμε τον κώνωπα τύπου στις τρεις ημέρες και 27 λεπτά δημοσίευσε η Λένα κάτι (μμμ…δεν πένθησε πάρα πολύ) ενώ ο Αλέξανδρος στις πέντε ημέρες και 27 λεπτά δεν έχει δημοσιεύσει (άρα πένθησε πιο πολύ από την Λένα). Τα ανωτέρω είναι εν μέρει κατανοητά. Ωστόσο, δεν αντέχει στην βάσανο της κοινής λογικής φράσεις τύπου «Πρέπει να γίνουν θυσίες κλπ….». Δηλαδή θυσιάζουμε ανθρώπους σε βωμούς για να μας λυπηθεί ο Δίας? Σίγουρα όποιος εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο εκφράζεται ελαφρά τη καρδία επειδή δεν ‘θυσιάστηκε’ ο ίδιος, το παιδί του ή το ανήψι του. Ωστόσο, το μη ανεκτό λάθος είναι, πρωτίστως, η χρονική στιγμή διατύπωσης της εν λόγω φράσης. Μπορείς να έχεις όποια άποψη θέλεις αλλά όταν βγαίνεις δημοσίως και εκτίθεσαι οφείλεις να μην εκφράζεις απόψεις κοινωνικά μη ανεκτές. Υπάρχουν φράσεις που είναι ανεκτές να τις εκφράζεις ιδιωτικά αλλά όχι δημόσια και ιδίως σε λάθος χρονική στιγμή δηλαδή άκαιρα και ιδίως εφόσον δεν προσφέρεις απολύτως τίποτα στην έρευνα ή στην αποκάλυψη της είδησης. Και αυτές τις φράσεις οφείλεις να τις γνωρίζεις ως δημόσιο πρόσωπο.
Λογική:Θα πρέπει να διέπει και την σκέψη και την αντίδραση και την κριτική. ¨Όταν Δεν υπάρχει ξεκινούν τα : ‘Εσείς σκοτώσατε 100 εμείς όχι’ ή ‘Εμείς 50’,
‘100 πέθανα στο Μάτι’ λένε οι μεν
’57 πέθαναν στα Τέμπη’ λένε οι δε.
Μπορείς να κάνεις όποια κριτική θέλεις, ακόμα και κομματική, αφού αυτή είναι η δουλειά σου, αλλά δεν μπορείς να φτάνεις το επίπεδο της πολιτικής συζήτησης σε επίπεδο ‘καφενείου’ (με την κακή έννοια) μετρώντας και υπολογίζοντας νεκρούς. Η κριτική πρέπει να γίνεται στην βάση της στοιχειώδους λογικής και όχι για να κάνεις νούμερα. Δηλαδή στην βάση της λογικής ‘ Καλό είναι να μην ταξιδεύουν τα τρένα με την λογική του πάμε κι όπου βγει’, ‘Καλό είναι να μην βάζουμε τον οποιοδήποτε σε οποιαδήποτε θέση ευθύνης επειδή έχει βύσμα και μόνο αυτό δηλαδή χωρίς εκπαίδευση, εμπειρία, ικανότητες, επάρκεια’.
Αυτά σαν σκέψη ε, δεν είναι και πυρηνική φυσική.
και Facebook 
