Τελικά υπάρχει στο Ηράκλειο ανθρω-ΠΟΙΑ;

Το χθεσινό βράδυ της κακοκαιρίας προκάλεσε πολλά προβλήματα στο νησί μας, όπως κατολισθήσεις, ακυρώσεις πτήσεων κλπ. Για μερικούς ήταν ένα βράδυ στο σπίτι με το τζάκι απολαμβάνοντας λιχουδιές. Για κάποιους άλλους ίσως μία δοκιμασία για την ίδια τους τη ζωή.

Όλα ξεκίνησαν εκεί που καθόμουν στον καναπέ και άρχισαν οι… βραδινές λιγούρες! Παρασκευή βράδυ και σουβλάκι πάνε μαζί. Πήρα λοιπόν την απόφαση να πάω να πάρω καθώς οι συνθήκες ήταν άθλιες για να οδηγήσει κάποιος μηχανάκι μέσα σε αυτό τον χαμό.

Οι δρόμοι δεν υπήρχαν καν από την πλημμύρα. Όλα είχαν γίνει χείμαρρος. Η διαδρομή Τσαλικάκι-Γάζι διαρκεί σχεδόν 5 λεπτά αλλά μέσα σε αυτή τη θεομηνία διήρκησε τουλάχιστον ένα τέταρτο… Η μετακίνηση ήταν αδύνατη καθώς ο δρόμος είχε μετατραπεί σε ορμητικό ποτάμι.

Τελικά κατάφερα να φτάσω στο μαγαζί και να δώσω την παραγγελία μου. Εκείνη τη στιγμή, πέρασε από δίπλα μου ένας ντελιβεράς χαμογελώντας μου με το πιο γλυκό και ζεστό χαμόγελο που είχα δει. Μου ζήτησε ευγενικά να κάνω στην άκρη για να μη με ακουμπήσει και με βρέξει, καθώς εκείνος έσταζε από την κορυφή ως τα νύχια από την προηγούμενη παραγγελία που είχε κληθεί να μεταφέρει. Τα μάτια του κατακόκκινα από την πίεση και τον φόβο που μπορούσα να διακρίνω. Άπειρες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου…

Μα πώς γίνεται αυτός ο άνθρωπος να βγαίνει έξω με τέτοιο καιρό; Πώς γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που παραγγέλνουν κάτω από τέτοιες συνθήκες; Τελικά έχει σημασία η ανθρώπινη ζωή; Ή μόνο μια μπουκιά φαγητό; Και τελικά; Την ευχαριστηθήκατε όταν είδατε έναν άνθρωπο να σας τη φέρνει, να τρέμει από το κρύο, να στάζει από τη βροχή και να ζει από θαύμα;

Αυτές ήταν από τις λίγες σκέψεις που μου πέρασαν αστραπιαία εκείνη τη στιγμή. Πίκρα, θλίψη και συμπόνια ήταν μερικά από τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν.

Ας σεβαστούμε την ανθρώπινη ζωή

Είναι μία. Και είναι κρίμα να χαθεί για μια παραγγελία που βαριόμαστε να σηκωθούμε να πάμε να πάρουμε.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα συναισθήματα που είδα στα μάτια εκείνου του ντελιβερά.