Έχοντας ακούσει πολύ καλές κριτικές για τον Βάιο Κουκκόνη θέλησα να διαβάσω το δεύτερο του μυθιστόρημα με τον εκρηκτικό τίτλο «Θα σε καλύψω» και δεν το μετάνιωσα. Γνώρισα μια πένα με ουσία, απλότητα και με εικονοπλαστική δύναμη, σημάδι πως άξια αγαπήθηκε από το κοινό, γιατί η αξία και το ταλέντο καθώς και η ακατάπαυστη δουλειά πάνω σε κάτι που αγαπάς φαίνονται.
Οι αναγνώστες επιβραβεύουν όσους κοπιάζουν και παλεύουν σε ένα χώρο δύσκολο και ανταγωνιστικό.
Ο Γιώργης, η Ζέτα και η Καλυψώ είναι ήρωες που θα έρθουν αντιμέτωποι με το πεπρωμένο τους και που οι αποφάσεις τους θα επηρεάσουν καθοριστικά και τις ζωές άλλων ηρώων. Σκοτεινά μυστικά, ένοχα τις περισσότερες φορές και φιλοδοξίες στροβιλίζονται στο γαϊτανάκι της ζωής και η μοίρα τους χαμογελά χαιρέκακα, γιατί αυτή έχει τον τελευταίο λόγο πάνω σε ανθρώπους που ψάχνουν την ταυτότητα και την πορεία τους.
Είναι ένα πολυεπίπεδο και πολυπρόσωπο μυθιστόρημα, ωδή στον άνθρωπο και στις αδυναμίες του. Γεμάτο ένταση και ανατροπές από την αρχή ως το τέλος του που διαβάζεται με μια ανάσα. Συγκινεί για το βάθος του αλλά και για την τραγικότητα των ηρώων του, οι οποίοι δίνουν τις μάχες τους, κάνουν λάθη και πολλές φορές χάνουν το δρόμο τους. Θίγει δύσκολα κοινωνικά θέματα, μάλιστα το κεντρικό του θέμα είναι επίκαιρο και ιδιαίτερο και τολμώ να πω πως δεν το συναντούμε συχνά σε ελληνικά μυθιστορήματα. Τα πρόσωπα που απαρτίζουν την κεντρική πλοκή εξομολογούνται στον αναγνώστη όσα βαραίνουν τα μύχια της ψυχής τους και αυτός καλείται να σκεφτεί πολλά και κυρίως να προβληματιστεί. Δηλαδή, με λίγα λόγια είναι ένα διεισδυτικό ψυχογράφημα πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις. Άλλωστε αυτές είναι ένα σχολείο που δεν τελειώνει ποτέ.
Μια δύσκολη ιστορία για πολλούς λόγους. Από την υπόθεση, τη δομή της, τους ήρωες, τα μηνύματα που περνά, με έντονη την αίσθηση του μυστηρίου, των αποκαλύψεων που όλα αυτά ευτυχώς είναι φροντισμένα πολύ καλά από τον συγγραφέα. Ξεχώρισα την καλοδουλεμένη γραφή, με τον έντονα εξομολογητικό της τόνο καθώς και τα συναισθήματα που αποπνέει. Είτε πονάς με τα παθήματα του Γιώργη, της Ζέτας και της Καλυψούς, είτε οργίζεσαι ένα είναι το σίγουρο. Αυτό το βιβλίο δεν σε αφήνει ανεπηρέαστο. Χάρηκα που γνώρισα την πένα του Κουκκόνη και που διαπιστώνω πως νέοι συγγραφείς αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα στη λογοτεχνία σε χαλεπούς καιρούς. Άλλωστε, όπως γράφει ο Κουκκόνης, τα όνειρα είναι σαν τα κάστρα, για να τα κατακτήσεις πρέπει πρώτα να τα πολιορκήσεις.
Βαθμολογία : 9/10
και Facebook 
